De Westerse drang tot meesturen is vol risico's, staat er boven een artikel van Rob de Wijk, wat vandaag 18 februari 2011, in de rubriek podium van Trouw is gepubliceerd. Rob de Wijk heeft zeer beslist zijn kwaliteiten. Dat zal ook de reden zijn waarom hij in Trouw publiceert. Ik kan mij vinden in zijn visie voor wat betreft het regime van Mubarak, al moet hierbij wél gezegd worden dat het ook aan dat zelfde regime te danken is dat er meer dan dertig jaar vrede geweest is tussen Israël en Egypte. Voorts kan ik zijn terughoudendheid begrijpen over de belangen van het Westen en hun manier van optreden in islamitische landen. Helaas, en dat signaleer ik herhaaldelijk, noemt hij in dat verband ook Israël weer in negatieve zin. Ik citeer naar aanleiding daarvan: "De invloed van Washington op Israël is al gering, getuige de voortgang van de nederzettingenpolitiek. De Palestijnse kwestie wordt geen millimeter naar een oplossing gebracht". Ik wil naar aanleiding van dit citaat nadrukkelijk stellen dat het Israëlisch - Palestijns conflict voortvloeit uit de afwijzing van de Arabische wereld van een Joodse staat op islamitisch grondgebied, zoals ook blijkt uit de houding van Turkije. De Wijk noemt de opstelling van China interessant en onwesters. Westerse aanpak kan averechts uitwerken, want die houdt steun aan foute regimes in, is uit op eigenbelang en nog anti islam gezind ook. De Chinese 'aanpak', die de Wijk interessant noemt, lijkt mij óók geen garantie voor een gewenste voortgang van de ontwikkelingen binnen de islamitische samenlevingen. Laat staan meer druk vanuit het Westen op Israël!
J.S.
Bron:
http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshin-Ellian/249307/Turkije-hoopt-op-een-afwijzing-door-EU.htm
De Westerse drang tot meesturen is vol risico's
Moet ik me schamen dat ik met vakantie in Egypte ben geweest? Je zou het haast denken, met al die politici en commentatoren die vinden dat het foute regime van president Moebarak te lang is gesteund. In die uitspraak zit iets raars. Want er is weinig andere keus dan met een zittend regime samen te werken.
Pas als een regime het erg bar maakt, zoals in Noord-Korea, is diplomatieke isolatie aan de orde. En wat is verstandiger: steun aan een regime dat weliswaar ondemocratisch is maar er wel voor zorgt dat de olie onze kant op komt? Of steun aan volksopstanden die de stabiliteit ondermijnen, de olieprijs opjagen of tot olietekorten leiden die onze herstellende economie schaden? Als puntje bij paaltje komt, kiezen we daarom en masse voor de zittende regimes.
De eerste tekenen van instabiliteit dienen zich aan. Inmiddels is een vluchtelingenstroom uit Tunesië op gang gekomen. Cruciaal is dat landen die democratiseren een vier tot vijf keer grotere kans lopen op interne conflicten.
In ontluikende democratieën kunnen politieke gelukszoekers de etnische, nationalistische of godsdienstige kaart spelen om bevolkingsgroepen achter zich te krijgen. Dit was een aanleiding voor de oorlogen op de Balkan en in de Kaukasus na de Europese Revolutie van 1989. Om deze redenen volg ik de gebeurtenissen in het Midden-Oosten met zorg, ook al begrijp ik de wensen van de bevolking.
Een ander punt van zorg is dat de revoluties in de Arabische wereld duidelijk maken dat de Amerikaanse macht, en daarmee die van de gehele westerse wereld, tanende is. Die afnemende macht is niet nieuw. De invloed van Washington op Israël is al gering, getuige de voortgang van de nederzettingenpolitiek. De Palestijnse kwestie wordt geen millimeter naar een oplossing gebracht.
De gevolgen zijn groot. Een tanende macht kan zijn belangen niet effectief beschermen. Als de olieaanvoer stokt, stokt de economie. Als landen instabiel worden, ontstaan vluchtelingenstromen die per definitie naar Europa gaan.
De problemen worden vergroot als de Straat van Hormoez of het Suezkanaal wordt geblokkeerd. En als neveneffect ontwikkelt Turkije zich onder minister van buitenlandse zaken Ahmet Davutoglu momenteel tot een belangrijke regionale speler die het initiatief in de regio deels van westerse landen overneemt.
Hoe te handelen? De Chinese opstelling is zonder meer interessant. Peking besteedde weinig aandacht aan Egypte. Wel hoopte de regering dat daar de stabiliteit gehandhaafd zou worden. Deze politiek past in het Chinese beleid van respect voor soevereiniteit van andere landen en niet-inmenging.
Vervolgens zal Peking niet kieskeurig zijn met welk regime wordt samengewerkt, als het maar zaken met China doet. Het is een opportunistische politiek waarmee de oliebelangen worden veiliggesteld en de basis voor meer invloed in de regio wordt gelegd.
Deze aanpak is on-westers. Want het Westen heeft wél een onbedwingbare neiging tot meesturen. Onze aanpak kan echter averechts werken. Die aanpak kent grote risico's als in de betreffende landen antiwesterse sentimenten leven. Dat is zeker in de Arabische wereld het geval. Want in de ogen van velen steunt het Westen hun foute regimes, is het uit op hun olie en is het nog eens moslimvijandig ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten