woensdag 30 maart 2011

Antisemitisme is niet 'salonfähig' geworden

Jan Dirk Snel heeft op afgelopen 28 maart een opiniestuk geschreven in Trouw waarin hij stelt dat het antisemitisme niet salonfähig is geworden. Hij reageerde daarmee op een artikel wat op 25 maart in de Verdieping van Trouw is gepubliceerd. Jan Dirk bouwt zijn betoog, met daarin zijn stelling, op aan de hand van cijfermateriaal van het CIDI. Daarmee wil hij aantonen dat deze cijfers goed laten zien dat antisemitisme niet beschaafd is. Hoewel hij zelf het cijfermateriaal genuanceerd probeert te benaderen o.m. door op te merken dat de aangiften bij de politie daarin niet zijn meegenomen, gaat hij toch voorbij aan wat er werkelijk aan de hand is. Jan Dirk Snel is er van overtuigd dat antisemitisme bestreden moet worden, maar niet voor politieke doeleinden gebruikt mag worden. Hij merkt hier in zijn artikel over op dat wanneer mensen klagen over antisemitisme dat dan in werkelijkheid vaak gaat over kritiek op Israël. En daarin nu juist zit de valkuil! Volgens Jan Dirk zijn antisemitisme en kritiek op Israël twee geheel verschillende dingen. Maar zo gemakkelijk zijn kritiek op Israël en antisemitisme niet te scheiden. In dit artikel wordt de landelijke, mondiale en tegelijk buitenproportionele kritiek op Israël volledig buiten beschouwing gelaten. De vraag die veel sympathisanten van Israël stellen is waarom nou juist Israël zo onevenredig fel en onredelijk wordt aangevallen in de media, in de internationale diplomatie en door actie- en mensenrechtengroepen. Waarom zijn een paar honderd nieuwe huizen in Jeruzalem, Israëls hoofdstad, voorpaginanieuws en reden voor felle veroordelingen door wereldleiders? Waarom wordt juist Israël veelvuldig met de nazi's, symbool van het absolute kwaad, vergeleken? En waarom wordt meer dan 60 jaar na dato nog steeds Israëls bestaansrecht in twijfel getrokken of zelfs ontkend, wat ook is doorgedrongen in de dagelijkse berichtgeving. Het is de mate en heftigheid van kritiek die op Israël wordt geleverd dat daarom de grens tussen antisemitisme en kritiek op Israël niet zomaar valt te trekken, áls die al te trekken zou vallen. Uiteraard is gepaste kritiek op Israël niet gelijk aan antisemitisme. Die kritiek dient in dat geval in overeenstemming te zijn met de feiten. Wanneer dat niet het geval is, en kritiek op Israël gaat werkelijk alle perken te buiten, dan is dat een nieuwe en gevaarlijke uiting van antisemitisme die wel degelijk salonfähig is geworden. En wie dat ontkent, die verdient tegenspraak!

 

 

J.S.

 

Bron: http://www.israel-palestina.info/modules.php?name=News&file=article&sid=1317

 

 

 

 

 

Antisemitisme is niet 'salonfähig' geworden

http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/article/detail/1866313/2011/03/28/Antisemitisme-is-niet-salonfahig-geworden.dhtml

 

'Antisemitisme is weer salonfähig', stond groot voorop de Verdieping (Trouw, 25 maart). De beschikbare cijfers van het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israël) tonen dat in elk geval niet aan. In 2009 telde men 167 incidenten. Vijftig ervan betroffen e-mails, in vijfentwintig gevallen ging het om vernielingen of bekladdingen, twintig keer ging het om schelden, zes keer om bedreigingen en in vier gevallen werd geweld gebruikt.

Daar hoor je bij te zeggen dat elk geval er één te veel is en dat is ook zo, maar op dertig- tot vijftigduizend joden in Nederland zijn dit geen hoge getallen. Al zullen de werkelijke cijfers ongetwijfeld hoger zijn: aangiften bij de politie zijn bijvoorbeeld niet meegenomen. Tegelijk moet niet onderschat worden dat sommigen die als Jood 'herkenbaar' zijn, zoals dat heet, soms werkelijk onaangename dingen meemaken.

Wat de cijfers wel heel goed laten zien, is dat antisemitisme niet salonfähig is. Onder het kopje 'media' vallen slechts zeven incidenten, onder 'boeken, toneel, films, expositie' twee. Geen enkele redactie in Nederland zal een antisemitisch stuk laten passeren. Als Harry Mens als tv-presentator een verdachte opmerking maakt, wordt dat onmiddellijk opgemerkt. De gevoeligheid is juist groot. En terecht.
Als mensen over antisemitisme klagen, gaat in het in werkelijkheid vaak over kritiek op Israël. Dat zijn twee geheel verschillende dingen, maar het een kan inderdaad tot het ander leiden, in beide richtingen.

Bloeme Evers noemt Dries van Agt "hartstikke antisemitisch" - zonder enig bewijs. Als de interviewer vraagt of kritiek op de staat Israël meteen antisemitisch is, antwoordt zij: "Het zijn daar toch allemaal Joden, in Israël? Onder het doorkijkbloesje van het anti-Israëlisme gaat antisemitisme schuil."

Tja, ik vrees dat een Joodse leerling een vier geven op deze manier ook antisemitisme is. Als je vindt dat Van Agt te ver gaat in zijn kritiek op Israël of ongelijk heeft, kun je dáár zakelijk op ingaan. Maar mevrouw Evers heeft de uitzending waar ze kritiek op heeft, niet gezien, "want dan krijg ik een bloedspuwing van woede". Dan heeft ze geen recht van spreken.

Er zijn inderdaad signalen dat sommige nieuwe Nederlanders van islamitische huize de staat Israël en Joden in het algemeen niet uit elkaar weten te houden. De absurde complottheorie van Mohamed Rabbae over Wilders als pion van Israël was daar een recente, groteske uiting van. Door onderwijs, gesprek en voorlichting zal hier iets tegen gedaan moeten worden.
 
Maar voor een Nederlands-Marokkaanse jongeling die het allemaal niet zo goed uit elkaar kan houden, zal het niet erg verhelderend zijn om bij een ongenuanceerde uitspraak over 'de Joden', geconfronteerd te worden met een aangifte van een centrum dat volgens de naam informeert over Israël. Ter ere van het CIDI moet gezegd worden dat het wél probeert antisemitisme en antizionisme uit elkaar te houden, maar waarom wordt de bestrijding van antisemitisme dan niet onder een passende, afzonderlijke naam gevoerd?

Ook met voetbal is er iets. Aanhangers van Ajax noemen zich Joden en voeren de Israëlische vlag. Fans van clubs als ADO Den Haag gaan vervolgens op 'Jodenjacht'. Is dat antisemitisme? Nee, want het gaat hun niet om Joden, maar om Ajacieden. Is het kwetsend? Ja, uitermate. Wie 'Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas' scandeert, weet drommels goed waar hij aan refereert en heeft echt geen  geschiedenisonderwijs nodig. Die dient op zijn donder te krijgen.

Antisemitisme dient bestreden te worden, maar wie het begrip voor politieke doeleinden misbruikt, verdient tegenspraak. Alleen antisemitisme is antisemitisme. Laten we de maatschappelijke discussie zuiver houden.

 

zondag 27 maart 2011

Spanning Palestijnen en Israël loopt weer op

Afgelopen vrijdag 25 maart is er door onbekende oorzaak iets mis gegaan met het plaatsen van de juiste link en artikel. Er was commentaar geleverd op het artikel 'spanning Palestijnen en Israël loopt weer op'. Helaas verwees de link naar een ander artikel wat ook in zijn geheel in de Trouw Israël Monitor is geplaatst. Volledigheidshalve; onderstaand treft u nogmaals het commentaar aan op het artikel 'spanning Palestijnen en Israël loopt weer op', deze keer voorzien van de juiste link en het juiste artikel. Het artikel 'gewonden door zware explosie in Jeruzalem' wat de vorige keer abusievelijk, met link, werd geplaatst is NIET van commentaar voorzien. Met excuus voor het ongemak.

 

Op woensdag 23 maart besteedde Trouw ondermeer aandacht aan de toenemende spanning tussen de Palestijnen en Israël. Een aanslag op een druk busstation in een joodse wijk in de Israëlische hoofdstad Jeruzalem is een sinister voorbeeld daarvan. De titel van het artikel wat in Trouw is verschenen en overgenomen is van AP, ANP, Reuters, is misleidend. Alsof de toenemende spanning iets zou zijn van wat in gelijke mate aan beide partijen zou liggen. De juiste volgorde is dat er vanuit Palestijnse militante hoek terreurdaden, vaak tegen onschuldige burgers, worden begaan en Israël dáárop RE – ageert! Vanuit dit opzicht kan de reactie van premier Benjamin Netanyahu, 'dat Israël agressief en verantwoordelijk zal reageren' in de juiste context worden geplaatst. Omdat de volgorde van het geweld steeds meer ten nadele van Israël wordt uitgelegd is er toenemend begrip voor Palestijnse terreurdaden en afnemend begrip voor de Israëlische reacties daarop. In dit verband is het wel positief dat President Barack Obama de aanslag op het busstation in Jeruzalem veroordeelde en zijn afkeuring uitsprak over raketbeschietingen vanuit de Gazastrook op Israël. In de laatste alinea van het artikel wordt de intussen zo vaak gehanteerde negatieve benadering van Israël weer echt opvallend opgepakt. Ik citeer daaruit: "De reactie van het Israëlische leger laat vaak niet lang op zich wachten". Dit is in het geval van de Gazaoorlog feitelijk onjuist! De Israëlische regering heeft pas na jarenlang aandringen van de bevolking, die onder het bereik van de raketten lag, besloten tot militair ingrijpen. Vervolgens citeer ik: "In de eerste drie weken van 2009 voerde Israël een grootschalig offensief uit tegen Hamas in de Gazastrook". Het is maar net wat er onder 'offensief' wordt verstaan. En, alweer, gelet op de volgorde van het geweld: Vanaf 24 december 2008 voerde Hamas de raketbeschietingen vanuit de Gazastrook op Israël fors op. Een reactie daarop kon dan ook niet meer uitblijven: http://israel-palestijnen.blogspot.com/2010/12/wie-begon-wanneer-de-gaza-oorlog.html

 

J.S.

 

Spanning Palestijnen en Israël loopt weer op

http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/1864214/2011/03/23/Spanning-Palestijnen-en-Israel-loopt-weer-op.dhtml

De Israëlische regering en militanten in de Palestijnse autonome gebieden zitten weer op ramkoers na een nieuwe escalatie van geweld in de regio. Zo was Jeruzalem voor het eerst sinds 2004 weer het toneel van een bomaanslag. Zeker een persoon kwam om het leven en tientallen anderen raakten gewond.

Israël zal ,,agressief en verantwoordelijk'' reageren om de rust en veiligheid in het land te bewaren, zo kondigde premier Benjamin Netanyahu van Israël aan. Een dag eerder stierven zeker negen Palestijnen, onder wie drie kinderen, tijdens een operatie van het Israëlische leger in de Gazastrook. Dat gebied is in handen van de strengislamitische Hamasbeweging.

Topman Ban Ki-moon van de Verenigde Naties liet in een reactie weten ,,diep bezorgd'' te zijn over de situatie in Israël en de Palestijnse Autonome Gebieden. Hij veroordeelde de bomaanslag in Jeruzalem. Enkele uren daarvoor had hij ook al zijn afkeuring uitgesproken over de dood van de drie Palestijnse kinderen.

De Amerikaanse president Barack Obama veroordeelde de aanslag in Jeruzalem. Ook sprak hij zijn afkeuring uit over raketbeschietingen vanuit de Gazastrook op Israël.

Militanten in Gaza vuren tot woede van Israël regelmatig raketten af. Deze projectielen raken zelden iets en veroorzaken slechts bij hoge uitzondering letsel in Israël. De reactie van het Israëlische leger laat vaak niet lang op zich wachten. In de afgelopen jaren zijn vele Palestijnse militanten gedood.
In de eerste drie weken van 2009 voerde Israël een grootschalig offensief uit tegen Hamas in de Gazastrook. Destijds kwamen circa 1400 Palestijnen en dertien Israëliërs om het leven.

 

 

 

vrijdag 25 maart 2011

Spanning Palestijnen en Israël loopt weer op

Opnieuw geen aandacht voor de juiste volgorde. Op woensdag 23 maart besteedde Trouw ondermeer aandacht aan de toenemende spanning tussen de Palestijnen en Israël. Een aanslag op een druk busstation in een joodse wijk in de Israëlische hoofdstad Jeruzalem is een sinister voorbeeld daarvan. De titel van het artikel wat in Trouw is verschenen en overgenomen is van AP, ANP, Reuters, is misleidend. Alsof de toenemende spanning iets zou zijn van wat in gelijke mate aan beide partijen zou liggen. De juiste volgorde is dat er vanuit Palestijnse militante hoek terreurdaden, vaak tegen onschuldige burgers, worden begaan en Israël dáárop RE – ageert! Vanuit dit opzicht kan de reactie van premier Benjamin Netanyahu, 'dat Israël agressief en verantwoordelijk zal reageren' in de juiste context worden geplaatst. Omdat de volgorde van het geweld steeds meer ten nadele van Israël wordt uitgelegd is er toenemend begrip voor Palestijnse terreurdaden en afnemend begrip voor de Israëlische reacties daarop. In dit verband is het wel positief dat President Barack Obama de aanslag op het busstation in Jeruzalem veroordeelde en zijn afkeuring uitsprak over raketbeschietingen vanuit de Gazastrook op Israël. In de laatste alinea van het artikel wordt de intussen zo vaak gehanteerde negatieve benadering van Israël weer echt opvallend opgepakt. Ik citeer daaruit: "De reactie van het Israëlische leger laat vaak niet lang op zich wachten". Dit is in het geval van de Gazaoorlog feitelijk onjuist! De Israëlische regering heeft pas na jarenlang aandringen van de bevolking, die onder het bereik van de raketten lag, besloten tot militair ingrijpen. Vervolgens citeer ik: "In de eerste drie weken van 2009 voerde Israël een grootschalig offensief uit tegen Hamas in de Gazastrook". Het is maar net wat er onder 'offensief' wordt verstaan. En, alweer, gelet op de volgorde van het geweld: Vanaf 24 december 2008 voerde Hamas de raketbeschietingen vanuit de Gazastrook op Israël fors op. Een reactie daarop kon dan ook niet meer uitblijven: http://israel-palestijnen.blogspot.com/2010/12/wie-begon-wanneer-de-gaza-oorlog.html

 

J.S.

 

Gewonden door zware explosie in Jeruzalem

http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/1864107/2011/03/23/Gewonden-door-zware-explosie-in-Jeruzalem.dhtml

 

Een druk busstation in een joodse wijk in de Israëlische hoofdstad Jeruzalem is woensdag getroffen door een zware explosie. Hierbij zijn zeker 25 gewonden gevallen. Volgens autoriteiten gaat het om een aanslag door Palestijnse militanten. In dat geval zou het de eerste terreurdaad in Israël in lange tijd zijn.

De explosie was in de hele stad te horen en vernietigde de ruiten van twee volle bussen. Tientallen ambulances zijn naar het getroffen busstation gesneld, in de buurt van een congreszaal in de Joodse wijk van het centrum van Jeruzalem. Het was op dat moment erg druk, omdat vele mensen van hun werk op weg naar huis waren. Zeker vier slachtoffers zouden ernstig gewond zijn, volgens de autoriteiten.

Volgens de politie gaat het om een bomaanslag door Palestijnse militanten. Yitzhak Aharonovich, de Israëlische minister van openbare veiligheid, zei dat militanten een één tot twee kilo zwaar apparaat in een koffer op de stoep hadden gezet. Nog niemand heeft de aanslag opgeëist.

Meir Hagid, één van de buschauffeurs, zei tegen persbureau AP: "Ik hoorde een knal in de bushalte, toen ik erlangs reed." Hij stopte de bus en liet mensen eruit. Niemand in zijn bus raakte gewond, volgens de chauffeur.

Medici zeiden tegen een Israëlisch tv-station dat ze in een kantoor vlakbij het busstation waren toen ze een harde knal hoorden. "We wachtten geen seconde. We stonden op en renden naar het busstation", zei één van hen. "Ik zag twee vrouwen bewusteloos op de grond. Ze zaten onder het bloed. Ik kan niet zeggen watvoor verwondingen ze hadden opgelopen."
 
Door strenge veiligheidsmaatregelen bleef Israël lang gevrijwaard van aanslagen. Palestijnen hebben tientallen bomaanslagen gepleegd op het hoogtepunt van de tweede opstand in de Palestijnse gebieden, die begon in 2000.
 
De laatste dagen waren er aanvallen over en weer tussen Israël en Palestijnen in de Gazastrook.
 
Wegens de explosie in Jeruzalem heeft premier Benjamin Netanyahu een reis naar Rusland uitgesteld, meldde de Israëlische televisie.

woensdag 16 maart 2011

Israël akkoord met huizenbouw westoever.

Israël akkoord met huizenbouw westoever.

 

Op afgelopen vrijdag 11 maart werden in Itamar, een dorpje in Samaria, een vader en moeder met hun drie kinderen op wrede wijze met mesteken om het leven gebracht. Volgens de politie is een aantal Palestijnen verantwoordelijk voor dit bloedbad. In Israël heerst sinds de zaterdagochtend daarna, verdriet, verontwaardiging en woede over deze gruwelijke daad. Eerst op zondag 13 maart besteedt Trouw aandacht hieraan. De titel voorspelt al weinig goeds voor de Israëlische kant. Het artikel zelf wordt dan ook geopend met de melding dat Israël toestemming heeft gegeven voor de bouw van honderden huizen voor Joodse kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever. Let wel, die mededeling wordt dus bovenaan in het artikel geplaatst! Pas in de derde alinea wordt gemeld dat de toestemming kort na het moment van de moord op het gezin in Itamar werd gegeven. In de volgende alinea staat dat de bouw van huizen op de bezette Westelijke Jordaan oever omstreden en één van de grootste drempels voor overleg tussen de Palestijnen en Israël is. In de vijfde alinea spreekt een woordvoerder van de Palestijnse president Mahmud Abbas van "een fout", die zeer waarschijnlijk "grote problemen" gaat opleveren. Zo laat ook Trouw bijna uitsluitend het Palestijnse perspectief aan bod komen. Feitelijk gaat hier om een afschuwelijke moord die heel Israël geschokt heeft. Bovendien kan deze moord niet los gezien worden van de haatcampagne die gevoerd wordt tegen de Joden op de Westelijke Jordaanoever. Als gevolg van deze haatobsessie is het beeld ontstaan van een crimineel 'kolonistencollectief' dat alleen maar uit extremisten bestaat. In werkelijkheid houdt de overweldigende meerderheid van de Joden op de Westelijke Jordaanoever zich alleen maar bezig met werken, leren en met het vervullen van religieuze en burgerplichten.  In de laatste alinea van het artikel wordt nog maar eens duidelijk gemaakt dat volgens het Internationaal Gerechtshof in Den Haag de nederzettingen in strijd zijn met het volkenrecht en dus illegaal. Dat het vermoorden van totaal onschuldige mensen eveneens illegaal is wordt er niet bij genoemd. Trouw heeft met het publiceren van dit artikel geen empathie met de slachtoffers van deze afschuwelijke moord getoond.

 

J.S.

 

Bronnen:

 

http://www.refdag.nl/opinie/opinie/moord_op_joods_gezin_in_itamar_gevolg_van_jarenlange_haatcampagne_tegen_de_joden_1_539935

 

http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000544.html

 

 

 

Israël akkoord met huizenbouw westoever

http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/1859283/2011/03/13/Israel-akkoord-met-huizenbouw-westoever.dhtml

 

Israël heeft toestemming gegeven voor de bouw van honderden huizen voor Joodse kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever. Dat meldde premier Benjamin Netanyahu zondag.

De woningen moeten komen in Gush Etzion, Maale Adumim, Ariel en Kiryat Sefer. Dat zijn nu al de grootste nederzettingen in het bezette gebied. Netanyahu gaf geen exact aantal van de nog te bouwen woningen. De krant Haaretz stelt dat het gaat om vijfhonderd panden.
 
Het besluit kwam kort na de moord op een Israëlisch gezin in Itamar, een nederzetting op de westoever. Een vader, moeder en drie kinderen werden in hun bedden omgebracht met messteken. Volgens de politie is een aantal Palestijnen verantwoordelijk voor het bloedbad. Er is nog niemand opgepakt.
 
De bouw op de Westelijke Jordaanoever is omstreden. Het vormt één van de grootste drempels voor overleg tussen de Palestijnen en Israël. De vredesgesprekken liggen stil sinds Netanyahu in november weigerde een bouwstop voor het gebied te verlengen.
 
De Palestijnen reageerden dan ook geagiteerd op het Israëlische besluit. Een woordvoerder van de Palestijnse president Mahmud Abbas sprak van "een fout", die zeer waarschijnlijk "grote problemen" gaat opleveren. Ook de Palestijnse autoriteit veroordeelde de beslissing.
 
Israël bezette de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967. Enkele maanden later begon de bouw van nederzettingen in het gebied. Nu wonen er inmiddels ongeveer 500.000 kolonisten te midden van 2,5 miljoen Palestijnen. Volgens het Internationaal Gerechtshof in Den Haag zijn de nederzettingen in strijd met het volkenrecht en dus illegaal.

 

vrijdag 4 maart 2011

Ormel vervalt in clichés over Israël-Palestina in Trouw verslag

 

IMO Blog, 2011

In Trouw hield Henk Jan Ormel, Tweede Kamerlid voor het CDA, een online dagboek bij van de reis naar het Midden-Oosten die een delegatie van de vaste Kamercommissie Buitenlandse Zaken onlangs maakte. De linkse partijen haakten af, toen duidelijk werd dat men Egypte en de Gazastrook niet zou bezoeken.


Ormels dagboek is informatief, en hij heeft op momenten een open geest en zoekt oprecht naar een oplossing van het Midden-Oosten conflict . Maar hij vervalt daarbij helaas ook in verschillende bekende clichés over het conflict en besteedt in zijn dagboek meer aandacht aan de Palestijnse posities dan aan de Israëlische. Het is ook opvallend dat op het moment dat de bevolking in vrijwel ieder land in het Midden-Oosten de straat op gaat en het vertrek eist van de huidige machthebbers danwel serieuze hervormingen, hij het vooral heeft over checkpoints, ongelijke waterverdeling, nederzettingen en ander (vermeend) Israëlisch onrecht de Palestijnen aangedaan. Het is raar dat in een regio zo uitgestrekt en zo divers als het Midden-Oosten steeds maar weer het Israëlisch-Palestijns conflict als kernprobleem en oorzaak van de problemen wordt neergezet. De Arabische onvrede komt niet voort uit het feit dat Israël een gebied ter grootte van de provincie Gelderland bezet, maar uit despotisme, corruptie, vriendjespolitiek, armoede, wanbeleid en onderdrukking door de dictators, koningen en sheiks in het Midden-Oosten. Toch besluit Ormel zijn eerste verslag met:

Israël zal moeten inzien dat een vredesakkoord met de Palestijnen en een zelfstandige Palestijnse staat, die het bestaansrecht van Israël erkent, ook in het belang is van de veiligheid van Israël. De EU moet juist nu harder aandringen op een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen. Nederland heeft een goede naam bij beide partijen en ook parlementaire diplomatie kan een bijdrage leveren aan een noodzakelijke toenadering.

Meer voor vrede doen
Hij zal nog vaak herhalen dat Israël meer voor vrede moet doen, en de in zijn ogen apathische houding van Israël hekelen. Tegenover de Palestijnen en Arabische staten ontbreekt iedere kritiek of oproep om de mensenrechten te respecteren, Israël oprecht te erkennen, het antisemitisme en de haatpropaganda tegen Israël te staken, etc. Het is bijna potsierlijk dat op een moment dat de Arabische wereld zo massaal in verzet komt tegen hun eigen leiders, Ormel niet verder komt dan de bekende riedel dat Israël meer moet doen voor vrede, en de EU harder moet aandringen op een vredesakkoord. Hij heeft op zichzelf natuurlijk gelijk dat vrede goed zou zijn, wie kan daar nou tegen zijn? Het probleem is echter dat 'hard aandringen' door de EU het probleem niet per se (en zeer waarschijnlijk niet) oplost. Het probleem is namelijk niet alleen de nederzettingen etc. maar ook de Arabische weigering Israël oprecht te erkennen en de Joden als een volk met recht op zelfbeschikking en wortels in de regio te zien.
Op 27 februari herhaalt hij zijn oproep aan Israël meer te doen voor vrede:

De Israëli's lijken juist een afwachtende houding aan te nemen en leggen de nadruk op de grote veiligheidsrisico's voor Israël. Ik denk dat te lang wachten en de wijze van optreden tegen de Palestijnen juist grotere veiligheidsrisico's oproept. Er is verwarring en frustratie bij zowel Palestijnen als Israëli's en een langetermijn visie heb ik niet gehoord. Juist nu het hele Midden-Oosten in brand staat is een naar binnen gerichte houding een veiligheidsrisico op zich. Dit gaat niet alleen maar op voor Israël en de Palestijnen, maar ook voor de USA en de EU!

En op 1 maart nog eens:

Wat opvalt is dat Israël erg met zichzelf bezig is en het lijkt er op dat er geen goede scenario's doordacht worden die rekening houden met de grote veranderingen in de regio. Iran is een reële bedreiging, maar gefrustreerde Palestijnen ook. Het Palestijns-Israëlisch conflict is niet alleen een regionaal, territoriaal conflict zoals er meerdere zijn. Het is een ideologisch conflict en Israël moet zich zorgen maken over het groeiende isolement. Oplossing van dit conflict is vooral in het belang van Israël zelf!

Natuurlijk is een goede oplossing van het conflict met de Palestijnen (en de Arabische wereld) in het belang van Israël, en inderdaad moet Israël zich bezinnen op de veranderingen in de regio en de bedreigingen en kansen die die inhouden. Zover was men in Israël waarschijnlijk ook gekomen. Maar in tegenstelling tot wat Ormel suggereert ligt die oplossing niet alleen in Israëls handen. Ik vind het in het algemeen behoorlijk aanmatigend hoe makkelijk mensen hier, vaak geen deskundigen wat betreft de regio en de geschiedenis, menen te weten wat Israël moet doen en hoe het vrede kan bereiken. De onderliggende idee daarbij is natuurlijk dat de Israëli's zelf, geobsedeerd met hun veiligheid, getraumatiseerd door de Holocaust en verblind door eigen fanatisme, dat niet meer kunnen zien. Zij kunnen geen reële afweging meer maken tussen de risico's en verliezen die met het opgeven van land gepaard gaan en het voordeel van mogelijke vrede en erkenning in de regio. Daarom hebben ze buitenstaanders nodig om ze dat te vertellen, en als ze dan nog niet willen luisteren moeten die zonodig Israël onder druk zetten om dat te doen wat ook voor haarzelf uiteindelijk het beste is.

Ormel vergeet overigens even dat Israël vorig jaar voortdurend op onderhandelingen aandrong en de Palestijnen maar voorwaarden bleven stellen. De bouwstop die Israël onder Amerikaanse druk instelde was natuurlijk niet goed genoeg, want Oost-Jeruzalem zat er niet bij, al maakte de woede van de VS over zo ongeveer ieder huis dat Israël er over de Groene Lijn wilde bouwen wel duidelijk dat Israël hier niet veel kon doen. De PA weigerde op haar beurt Israël te erkennen als Joodse staat of op enige andere wijze Israël tegemoet te komen. Pas toen de bouwstop bijna voorbij was werd er onder grote Amerikaanse druk even gepraat, waarna de PA, juist ja, een verlenging van de bouwstop eiste. En in 2008 deed Olmert de Palestijnen een vergaand vredesvoorstel, dat Abbas echter weigerde. Of Netanjahoe bereid zal zijn zo ver te gaan als Olmert is de vraag, maar hij heeft wel de tweestatenoplossing geaccepteerd.

Hoe Israël uit het 'groeiende isolement' kan komen is natuurlijk een goede vraag, maar concessies blijken niet zaligmakend. De terugtrekking uit Gaza heeft Israël weliswaar enige goodwill maar ook veel raketten en een versterking van Hamas opgeleverd. En voornoemd vredesvoorstel van Olmert wordt simpelweg genegeerd door Westerse media en politici. Ook de Oslo Akkoorden hebben Israël geen vrede gebracht, wat overigens beide partijen te verwijten valt. Het is dus allemaal wel erg veel makkelijker gezegd dan gedaan, en iets meer begrip voor Israëls (veiligheids)problemen zou welkom zijn.

Palestijnse standpunten
In zijn eerste verslag van 1 maart beschrijft Ormel zijn ontmoeting met verschillende Palestijnen en geeft uitvoerig hun standpunten weer. Hij schrijft:

Al Malki geeft de voorkeur aan het kwartet (USA, EU, VN en Rusland). Hij herhaalt de woorden van president Abbas die heeft aangegeven dat een vredesakkoord ook een einde aan claims inhoudt; een belangrijke Israëlische eis. De nieuwe staat wil geen leger, geen tanks of vliegtuigen. Alleen een politiemacht. Een nieuwe staat wil Israël veiligheidsgaranties geven. Al Malki zegt dat de Palestijnse Autoriteit bereid is om een internationale legermacht, bij voorkeur de NAVO, op zijn grondgebied toe te laten. Maar in ieder geval geen Israëlische soldaat meer op Palestijnse bodem!
(...)
Terugtrekking moet meteen beginnen, maar kan geleidelijk plaatsvinden. Het is noodzakelijk Hamas bij het proces te betrekken, aldus Malki, onder de voorwaarde dat geweld wordt afgezworen. Hamas wordt minder populair in Gaza, maar put hoop uit de veranderingen in Egypte. Ze zullen een afwachtende houding aannemen zolang de situatie in Egypte onduidelijk is. Daar kan niet op gewacht worden. Opname van Hamas in een nationale regering kan overwogen worden als Hamas dat zelf wil, geweld afzweert en mede veiligheid aan Israël wil garanderen.


Het hele verslag gaat alleen over Al Malki en hoe graag de Palestijnen vrede willen. Nergens een kritische kanttekening of opmerking, of relativering. Het klinkt allemaal prachtig, nietwaar? Je vraagt je af waarom er nog geen vrede is. Veiligheidsgaranties, geen leger, een einde aan claims, geleidelijke terugtrekking. Wat wil Israël nog meer? In werkelijkheid is een en ander niet zo duidelijk. Officieel eist de PA dat alle vluchtelingen terug kunnen keren naar Israël, al laat men een enkele keer doorschemeren tot een compromis wat dit betreft bereid te zijn. En waar bestaan die veiligheidsgaranties precies uit? Mag Israël een (tijdelijke) presentie houden in de Jordaanvallei? Controle over het luchtruim? Hoe worden de grenzen gecontroleerd en hoe weet Israël dat er geen wapens worden gesmokkeld zoals in de Gazastrook? Hamas zal natuurlijk nooit 'veiligheid aan Israël garanderen' zoals men ook nooit het geweld zal afzweren. Men zal hooguit bereid zijn tot een tijdelijk staakt het vuren. Zowel leden van Hamas als van Fatah laten zich in het Engels vaak wat gematigder uit, in dubbelzinnige bewoordingen die met wat creativiteit in het Westen bijzonder positief worden uitgelegd. In het Arabisch prijst men terroristen als Dalal Mugrabi, of de leiders van de moord op de Israëlische Olympische ploeg in 1972, ontkent men de Holocaust en elke Joodse band met het land, en roept op heel Palestina te bevrijden. Op het Fatah congres in Bethlehem twee jaar geleden werden bijzonder harde resoluties aangenomen die geen ruimte lieten voor vrede en een tweestatenoplossing.

Op 27 februari neemt Ormel eveneens kritiekloos van alles wat Palestijnen hem vertellen voor waar aan, zonder enige kritische kanttekening, en zonder wederhoor:

De minister van landbouw van de Palestijnse Nationale Autoriteit, Ismail Daiq, is ook aanwezig en ik vraag wat zijn grootste zorgen zijn. 'Water en settlers' antwoordt hij. De waterverdeling wordt door Israël gedaan. Boeren boren waterputten die soms 800 meter diep zijn. Maar Palestijnse boeren krijgen zelden toestemming om waterputten te slaan. Settlers bezetten heuveltoppen in de Jordaanvallei en maken de buurt onveilig. Er wordt geschoten op mensen en dieren. Palestijnen voelen zich onveilig en kunnen niet meer over wegen rijden in de buurt van een settlement. Minister Daiq beklaagt zich regelmatig bij zijn Israëlische collega en vindt daar op zich een gewillig oor, maar er verandert niets. Het ergste vindt hij dat deze settlers direct toestemming krijgen om waterputten te slaan en zoveel water oppompen dat het grondwater zakt, waardoor het moeilijker wordt voor de Palestijnse boeren om aan water te komen. We gaan kijken bij een hevig snorrende waterpomp achter stevig prikkeldraad. Een grote buis gaat naar een Israëlische nederzetting en een miezerig stroompje water gaat naar de Palestijnse landerijen. Minister Lieberman gaf aan dat de Palestijnen zich eerst eens economisch moeten ontwikkelen; dat lukt met deze strategie niet!

Ik zou zeggen: leg dit verhaal voor aan Israëlische autoriteiten en vraag hen hoe het zit en waarom het water niet eerlijker wordt verdeeld. Dat is toch logisch als neutrale buitenstaander? Maar Ormel gaat verder met zijn beschrijving van de volgende ontmoeting, met, ja, alweer een Palestijn. Het watergebruik is in de Oslo Akkoorden geregeld, waarin beide partijen een bepaalde hoeveelheid toebedeeld hebben gekregen. In werkelijkheid verbruiken de Palestijnen een stuk meer en het Israëlische gebruik is (mede door besparingsmaatregelen) teruggelopen, waardoor de verschillen in gebruik momenteel niet groot meer zijn. Er worden door Palestijnen regelmatig illegaal waterputten geslagen en water afgetapt. Er is overigens aan beide kanten schaarste omdat de hoeveelheid water beperkt is. In Israël is het daarom bijzonder duur om meer dan een bepaald quotum te verbruiken. Het zou mooi zijn als beide partijen meer zouden samenwerken in een goed watergebruik en beheer, waterzuivering en besparing. Dat schiet meer op dan het elkaar eindeloos de zwarte piet toeschuiven. Maar een dergelijke constatering kon er bij Ormel dus niet vanaf.

Hunkeren naar vrede
Hij vervolgt zijn verslag met een gesprek met de Palestijnse gouverneur van Jericho en een Palestijnse bierbrouwer. Tot slot merkt hij op:

Niemand van de Palestijnse gesprekspartners is bang voor Hamasachtige toestanden; ook de christelijke Palestijnen niet. Palestijnen willen een moderne staat waarin je vrij kunt zijn en met respect behandeld wordt. De bierbrouwer is voor een éénstaat oplossing, waarbij de westelijke Jordaanoever onderdeel gaat uitmaken van Israël. Dit lijkt me weinig realistisch. Tussen de regels door kun je horen dat deze oplossing vooral wordt ingegeven door gebrek aan vertrouwen in de eigen leiders. Iedere Palestijn die we vandaag spreken, hunkert naar een vreedzame verandering.

Ja, iedere Israëli ook, wie niet? Maar over Israël merkt Ormel slechts op dat het teveel in zichzelf gekeerd is en te weinig doet voor vrede, niet dat men er zozeer naar hunkert. Bij Ormel is de Palestijn telkens weer het slachtoffer, vaak welwillend, creatief en vredelievend, en maakt er in een moeilijke situatie het beste van. De Israëli's zijn de onderdrukkers, de daders, die de huidige situatie in stand houden al zijn de Palestijnen bereid hen veiligheidsgaranties, erkenning etc. te geven. Ormel lijkt op het eerste gezicht misschien neutraal, en hij is zeker geen Van Agt die het continu heeft over de 'illegale bezetting' en Israëlische 'oorlogsmisdaden' etc., maar hij kiest wel degelijk partij. Dat blijkt ook uit een verslag van ontmoetingen met mensen van verschillende organisaties. De Arabieren zijn natuurlijk allemaal kritisch naar Israël, en de Israëlische organisaties die men opzoekt zijn eveneens kritisch naar Israël, al heeft men ook even met NGO Monitor en PMW gesproken. Uitgebreid legt Ormel de kritiek op Israël van het Israël Democracy Institute uit, om vervolgens nog twee organisaties te beschrijven die zich voor meer gelijkwaardigheid tussen Joden en Arabieren inzetten. En dan nog even een kort stukje over PMW en NGO Monitor, waarna Ormel maar weer eens besluit dat:

De atmosfeer in Israël is naar binnen gekeerd en er lijkt weinig draagvlak voor stappen om te komen tot betere relaties met de Arabische wereld. Eigen veiligheid staat in het denken voorop en de meest gehoorde reactie op de revolutionaire ontwikkelingen in de landen om Israël heen is afwachtend. Israël voelt zich nu veilig, steekt de kop in het zand en denkt belang te hebben bij een status quo. De vraag is of deze positie de veiligheid van Israël op de langere termijn dient. Ik denk van niet! Een afwachtende Israëlische houding zal tot frustratie bij de Palestijnen en radicalisering in de Arabische wereld leiden en dat is niet in het belang van Israël, noch van de VS, noch van de EU.

Gaap. Is Ormel in de politiek ook zo herhaalderig en breedsprakig? En passent wordt hier even gesuggereerd dat radikalisering in de Arabische wereld niet komt door armoede, corruptie, radikale imams en Koranscholen, maar doordat Israël niet genoeg voor de vrede doet. Er wordt weleens gezegd dat Nederlanders moralistisch zijn en iedereen menen te moeten vertellen wat te doen. Het is echter opvallend hoe vaak dit moralisme beperkt blijft tot Israël, en de Arabieren daarvan gevrijwaard blijven. Dat heeft verschillende oorzaken. Zelf zeggen mensen hierop vaak dat zij van Israël meer verwachten omdat het een democratie is, Westers en ontwikkeld. Betekent dat dat als je maar niet roept dat je iets om mensenrechten geeft je er ook niet op mag worden aangesproken? Overigens beweert zelfs een land als Libië democratisch te zijn en mensenrechten te eerbiedingen. Ook wordt er vaak op gewezen dat wij ons verbonden voelen met Israël en het daarom graag goede raad geven. En wij zouden medeverantwoordelijk zijn voor wat Israël doet omdat het land er zonder onze steun niet had kunnen komen. Dat laatste is onjuist zoals ik laatst op IMO schreef: Israël kreeg alleen passieve steun uit Europa en is er vooral gekomen omdat de Arabieren ieder compromis afwezen en de VN (en de meeste landen) daarom geen alternatief meer zagen dan deling van het land. De Arabieren kregen veel meer steun van bijvoorbeeld de Britten, die het Jordaanse leger hadden opgeleid en van wapens voorzien. Bovendien is Israël in de eerste plaats opgebouwd, verdedigd, ontgonnen en bevolkt door de enorme inzet van de zionisten. In de jaren '30 was er in feite al een semi-onafhankelijke staat in Palestina met de instituties die daarbij horen. Daar had men Europa niet voor nodig, of het moet in negatieve zin zijn geweest: het antisemitisme heeft veel Joden naar Palestina gedreven, en de passiviteit en tegenwerking van de Britten noopten tot het opzetten van ondergrondse organisaties voor zelfverdediging en illegale immigratie.

Het argument dat wij ons met Israël verbonden voelen en daarom kritisch zijn vind ik vaak behoorlijk hypocriet. Velen zijn tegenwoordig begaan met de Palestijnen, waarom is men van daaruit dan niet wat kritischer naar hen toe? Nederland en de EU geven de PA veel financiële steun en steunen daarnaast tal van Palestijnse maatschappelijke organisaties, waarvan sommige een behoorlijk radikale agenda hebben. Ook van daaruit zou je een kritischer houding verwachten. Deze kritiekloze houding komt denk ik vooral door de slachtofferrol waarin we hen plaatsen en waarin ze zichzelf plaatsen: van een slachtoffer kun je niet al teveel verwachten, die moet eerst gered/bevrijd worden, dan pas kan er verder worden gekeken. Het is jammer dat ook Ormel meegaat in deze trend en het eigen aandeel van de Palestijnen negeert. Maar ook de rest van de Arabische wereld lijkt wat hem betreft wel erg om Israël en wat daar gebeurt te draaien. Zou het door zijn christelijke wortels kunnen komen? Daarin neemt het Heilige Land (sorry, maar ik hou zelf absoluut niet van die term) een centrale plaats in in het verleden, heden en toekomst. Alles met Gods wil natuurlijk.

Ratna Pelle