woensdag 22 oktober 2014

Joden toch echt een volk

 

Onderstaande brief aan Trouw is een reactie op een interview in die krant met Shlomo Sand, een Israelische historicus die ‘mythes’ over Joden en Israel onderuit wil halen, en die mythes zijn altijd heel populair in Nederland. Over het boek van Sand is eerder o.a. op IMO Blog geschreven.

 

--------------------------------------------------------------

 

Joden toch echt een volk

 

Shlomo Sand ziet het Joodse volk als een fictie, ontstaan in de 19e eeuw (Trouw, 20 oktober). Toen kreeg het Joodse nationalisme inderdaad een impuls door het ontstaan van natiestaten, zoals Italië, Duitsland enzovoort. Het idee dat er eerder geen sprake was van een Joods volk met een eigen cultuur is bizar. In de Romeinse tijd toen de Tweede Tempel werd verwoest, waren er al Joodse gemeenschappen buiten Judea, o.a. in Rome en Alexandrië. En later in het Rijndal. Toen de Kruistochten begonnen, werden deze Joden uitgemoord en velen vluchtten naar Oost-Europa. Joden in de Middeleeuwen werden verbannen uit Engeland, Frankrijk en Spanje. Ook in de Arabische wereld ontstonden buiten Judea al vroeg belangrijke Joodse gemeenschappen, die waren geen Europese uitvinding. Dat Sand zichzelf niet als Joods wil zien, is zijn keus. Laat hij anderen daar niet mee lastig vallen en de geschiedenis naar zijn hand zetten.

Harry Polak Amsterdam

 

dinsdag 30 september 2014

Israëlische wapens 'getest op Palestijnen'? (IPI)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/09/30/israelische-wapens-getest-op-palestijnen/

 

- Door Tjalling. –

Op 10 september verscheen in Trouw een artikel van Sander Becker waarin werd gesteld dat Israëlische wapens “in de praktijk ‘getest’ zijn op Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook”. Terwijl het na de afgelopen Gaza oorlog langzaam is doorgedrongen dat de praktijken van Hamas mede debet waren aan het hoge aantal burgerdoden in Gaza, moest er desondanks weer een artikel worden gepubliceerd om hoe dan ook alles, maar dan ook alles, wat Israël doet verdacht te maken.

Aanleiding voor het artikel was de Nederlandse première van de documentaire The Lab die is gemaakt door de Israëlische filmmaker Jotam Feldman. In deze documentaire onderzoekt Feldman een mogelijke interactie tussen de Israëlische wapenindustrie en de politiek van het land, de economie en militaire besluitvorming. Feldman ging bij het maken van zijn documentaire echter uit van een veronderstelling, en ja die zal toch op de een of andere manier moeten worden aangetoond. In elk geval reden genoeg voor Sander Becker om een artikel hieraan te wijden.

Amorele conclusie

Feldman concludeert dat ‘de Israëlische wapenindustrie bloeit als nooit tevoren. Buitenlandse klanten staan in de rij, vooral omdat Israëlische wapens in de praktijk ‘getest’ zouden zijn op Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook’.

Becker weerlegt die conclusie niet. Dit is vreemd, want een bewering als ‘in de praktijk getest op Palestijnen’ is onjuist en zelfs amoreel. Hier had op z’n minst een kritische noot bij moeten worden geplaatst. Israël moet zich verdedigen tegen terroristisch geweld en daarbij vooral de eigen burgers beschermen, en tegelijkertijd zoveel mogelijk voorkomen dat onschuldige Palestijnen getroffen worden. Het richt zijn militaire acties dan ook op militaire doelen zoals wapenopslagplaatsen en commandocentra van Hamas, en daarnaast de communicatiemiddelen en infrastructuur (waaronder de tunnels) die voor terreur worden gebruikt. Problematisch is dat Hamas c.s. opzettelijk vanuit dichtbevolkt gebied opereren en daar ook hun wapens opslaan, waardoor het aantal slachtoffers bij Israëlische aanvallen groter wordt.

Er is veel aandacht in de media voor de militaire campagnes die Israël noodzakelijkerwijs moet voeren, waarbij vaak het accent wordt gelegd op het hoge aantal slachtoffers onder burgers. Ondanks hetgeen in veel mediaberichten wordt gesuggereerd slaagt Israël er vrij goed in om het aantal burgerslachtoffers beperkt te houden, maar elke dode is er één te veel en wordt door Hamas zelfs als weerzinwekkend propagandawapen gebruikt tegen Israël. Los van onheuse imagoschade is het zeker de bedoeling van Israël om het aantal onschuldige slachtoffers zoveel als mogelijk is te beperken. Het ligt dan ook voor de hand om bij het ontwikkelen van wapens en gevechtstechnieken dit belangrijke doel te verwezenlijken.

Gaza oorlogen

Tijdens de afgelopen drie Gazaoorlogen‘ (de tweede was een beperkte campagne) kwamen er aan Palestijnse kant aanzienlijk meer burgers om het leven dan aan Israëlische zijde. Israël doet er alles aan om zijn burgers te beschermen en investeert in bijvoorbeeld een heel duur raketafweersysteem, een waarschuwingssysteem en tal van schuilplaatsen voor haar burgers. Hamas daarentegen heeft nooit geld geïnvesteerd in schuilkelders en schiet raketten af ten midden van burgervoorzieningen, zoals huizen, scholen en moskeeën, waardoor de burgers tot een menselijk schild worden gemaakt. Dit verklaart voor een groot deel het verschil in aantal doden aan beiden kanten, naast het evidente verschil in vuurkracht. Het hoeft geen betoog dat als Israël op burgerdoden uit zou zijn, het een veelvoud aan slachtoffers zou kunnen maken met enkele bombardementen, maar het probeert deze juist te voorkomen.

Daarbij moet worden opgemerkt dat de cijfers over het aantal burgerdoden aan Palestijnse kant onbetrouwbaar zijn. Kortom, het is onjuist om te stellen dat Israëlische wapens ‘in de praktijk worden getest op Palestijnen’. Ze hebben wel hun effectiviteit in de praktijk bewezen door het uitschakelen van militaire doelen met een minimaal aantal burgerslachtoffers (hoe wrang dat ook klinkt voor de nog vele onschuldige slachtoffers).

Lucratief

Israël zou veel geld verdienen aan de wapenindustrie. Maar liefst 20 procent van alle Israëlische export zou nu van militaire aard zijn en de verkoop van militair materieel en kennis aan het buitenland zou zo’n 5,5 miljard euro per jaar opbrengen. De bron waaruit deze informatie komt wordt overigens niet genoemd. Maar als we aannemen dat de wapenindustrie inderdaad geld opbrengt, dan staat daar tegenover het hoge defensiebudget, wat voor een groot deel opgebracht moet worden door de Israëlische belastingbetaler. Israël krijgt 3 miljard dollar jaarlijks van de VS op een defensiebudget van ruim 15 miljard dollar, 1900 dollar per inwoner. Er wordt dus niet alleen aan wapenindustrie verdiend. Overigens kostte deze oorlog Israël minstens 2,5 miljard dollar (experts schatten zelfs 3 tot 4 miljard). Maar Feldman houdt het erop dat het moreel twijfelachtig is wanneer een land zoals het zijne drijft op wapens die in de praktijk zijn getest.

Bezetting werkelijke oorzaak van amok

Hoe omstreden het verdienen van geld aan wapenindustrie ook moge zijn, het komt overal op onze planeet voor, ook in de westerse landen. Het bezwaar van Feldman kan dan ook niet genoemd worden als specifiek gericht op Israël. Iedereen die streeft naar een betere wereld schuwt immers wapengebruik. De diepere reden waarom Sander Becker publiceerde over The Lab zal hoogstwaarschijnlijk verband houden met de bezetting.

De Israëlische oud-generaal Joaf Galant, het brein achter de Gaza Oorlog van 2008-2009, had opgemerkt dat Westerse landen Israël toen veroordeelden vanwege ‘de vele burgerslachtoffers’. Maar na afloop van de oorlog stuurden volgens Galant diezelfde landen hun militaire experts, om van Israël te leren hoe het ‘zo weinig burgerslachtoffers’ had kunnen maken. Galant noemt dit een huichelachtige houding. Daar is Feldman het mee eens, maar om een andere reden: hij vindt dat de westerse landen door Israëlische wapens te kopen de bezetting legitimeren. En dat is natuurlijk waar het werkelijk om gaat, de bezetting. Die zou dè oorzaak zijn van alle ellende en dat zal, hoe dan ook, telkens weer moeten worden aangetoond. Er is altijd wel een aanleiding te vinden, in dit geval de première van The Lab, om met behulp van eenzijdige uitlegkunde en retoriek een artikel te produceren om maar weer eens te ‘bewijzen’ hoe verkeerd die bezetting is. Veel publicaties in Trouw en ook in andere mainstream media, die direct of indirect verband houden met de bezetting, doen mij denken aan een soort van eindeloos herhalen. Varieer alleen een beetje met de manier waarop het gebracht wordt en dan is succes verzekerd! Echter wanneer er steeds weer naar een wijze wordt gezocht om feiten uit te kunnen leggen in het nadeel van Israël, dan slaat zo’n herhaalreeks om in amorele publicatie.

The Lab ging op afgelopen 10 september in première in De Balie te Amsterdam, in aanwezigheid van de filmmaker. De première is georganiseerd door de Universiteit van Amsterdam en Gate48, een platform voor Nederlandse Israëliërs die de bezetting afkeuren.

 

woensdag 27 augustus 2014

Hamas manipuleert de media - en met succes (Trouw opinie)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/08/27/de-media-tactieken-van-hamas/  

Ratna Pelle, Nijmegen

In de discussie over de Gaza oorlog komt veel niet of onvoldoende aan bod, aldus Jaap Hamburger en Willem-Gert Aldershoff in Trouw van 13 augustus. Dat onderschrijf ik helemaal. Zo is er weinig geschreven over de manier waarop Hamas de media manipuleert. De laatste weken zijn verhalen naar buiten gekomen van journalisten die bekennen dat zij niet vrij waren in wat te berichten vanuit Gaza. Schrijven over het lanceren van raketten nabij VN gebouwen, raketten die in Gaza zelf terechtkwamen en daar kinderen troffen, tunnelingangen bij moskeeën, of ook het filmen van omgekomen Hamas strijders: het was allemaal verboden. Ook de Foreign Press Association schreef hier een kritische verklaring over. De tientallen Palestijnen die door Hamas zijn vermoord vanwege vermeende collaboratie zijn waarschijnlijk, evenals de doden door eigen vuur, opgeteld bij de ruim 2000 doden die Israël op haar geweten zou hebben. De cijfers van het Hamas ministerie van Gezondheid werden door mensenrechtenorganisaties, de VN en buitenlandse media kritiekloos overgenomen. Daarbij werd dan vaak toegevoegd dat de meesten vrouwen en kinderen waren, niettegenstaande statistieken waaruit bleek dat 80% van de doden man was met een oververtegenwoordiging in de leeftijd tussen 18 en 50, toevallig de leeftijdsgroep van de meeste strijders. Gezien de bevolkingsopbouw in Gaza waren er juist relatief weinig vrouwen en kinderen onder de doden.

Mensenrechtenorganisaties mochten geen namen vrijgeven van omgekomen strijders, en Hamas droeg de bevolking op alle doden onschuldige slachtoffers van de Israëlische agressie te noemen. Het is voor journalisten moeilijk om objectief verslag te doen van wat er in een totalitair bestuurd oorlogsgebied gebeurt. Men zit soms letterlijk tussen twee vuren, is afhankelijk van lokale fixers, men weet nooit wie men kan geloven en moet telkens oppassen de autoriteiten niet teveel te irriteren.

In een afgelopen april gepubliceerd rapport wijst Amnesty International onderzoeker Donatella Rovera op de problemen bij onderzoek in oorlogsgebied. Lokale getuigen blijken vaak onbetrouwbaar en bewijsmateriaal wordt gemanipuleerd of zelfs gefabriceerd. Ook mensenrechtenorganisaties en de VN baseren zich vaak op ooggetuigenverslagen en informeren zich slechts van één kant (en worden door Hamas niet vrijgelaten in het verzamelen van bewijs). Hiervoor is nauwelijks aandacht. In plaats van de lezers te informeren over deze problemen, wordt vaak liever op de Israëlische propaganda gewezen en hoe de Israëlische burgers die voor zoete koek slikken.

Het lijkt alsof veel journalisten met een bepaald beeld naar de regio vertrekken of ook vanuit Nederland over het conflict schrijven: het beeld van een oppermachtig Israël en een hulpeloze onschuldige bevolking in Gaza, die meedogenloos onder vuur wordt genomen. Steeds weer zien we dit beeld bevestigd in de media, in commentaren en opiniestukken. De tactieken van Hamas, dat commandocentra in ziekenhuizen inrichtte en wapens in VN scholen opsloeg, komen zelden aan bod. Afgelopen weekend bombardeerde Israël bijvoorbeeld een flatgebouw. In de media werd benadrukt dat hier 44 families woonden en er een aantal gewonden vielen, maar nergens stond dat er op dat moment volgens Israël alleen Hamasstrijders aanwezig waren. Vorige week was er veel aandacht voor de Nederlander die zijn Yad Vashem onderscheiding teruggaf omdat een deel van zijn schoonfamilie bij een Israëlisch bombardement in Gaza was omgekomen. In het huis van die familie bevond zich echter ook een activist van de Al Qassam Brigades. Israël heeft overigens meermaals bombardementen afgeblazen omdat er teveel burgers bij zouden omkomen; een gegeven dat direct in Hamas’ voordeel werkt.

Nederlandse Joden plukken de wrange vruchten van de woede die de eenzijdige berichtgeving over Gaza oproept. Ja, Israël heeft flink huisgehouden. Maar om te beoordelen wat proportioneel en gerechtvaardigd is en wat niet, hebben we het hele plaatje nodig, inclusief de cynische werkwijze van Hamas, die de eigen bevolking moedwillig in gevaar brengt en jarenlang cement en andere materialen misbruikte voor het bouwen van een uitgebreid tunnelstelsel en duizenden raketten. Terwijl het Hamas leiderschap veilig in de tunnels zat, werd de bevolking blootgesteld aan Israëlische bombardementen. De eisen van Hamas die door Hamburger en Aldershoff als zo redelijk worden aangemerkt, zien er in dit licht heel anders uit.

·         Dit artikel werd op 27 augustus 2014 gepubliceerd in Trouw, zie hier voor de pdf.

 

Zorgen in Trouw om Israëlische defensiekosten

Het peperdure Iron Dome afweersysteem

Op de website van Trouw werd op 23 augustus een artikel gepubliceerd, waarin gesteld werd dat Israël, om de oorlog in Gaza te kunnen bekostigen, er tot nu toe maar liefst 1,9 miljard euro door heeft gejaagd . Dit zou blijken uit cijfers van het ministerie van defensie , waar de Israëlische krant Haaretz kennelijk de beschikking over heeft.

Of alle in het artikel genoemde bedragen correct, dan wel betrouwbaar, zijn, valt moeilijk na te gaan. Wel is de toonzetting meteen weer gezet met de uitdrukking dat `Israël er bijna 2 miljard euro door heeft gejaagd’. Dit doet denken aan verkwisting. Echter, Israël kàn zich bezuinigen op defensie niet veroorloven. Er moet daardoor noodzakelijkerwijs wel flink bezuinigd worden op onderwijs, zorg en infrastructuur.

Eén belangrijk ding wordt niet met name genoemd. De zeer hoge kosten van defensie moeten grotendeels worden opgebracht door de Israëlische belastingbetaler: Israel krijgt 3 miljard dollar jaarlijks van de VS op een defensiebudget van ruim 15 miljard dollar, 1900 dollar per inwoner. Hamas daarentegen, wordt gesubsidieerd met geld wat afkomstig is van elders en wat bovendien enkel wordt besteed aan doelen met behulp waarvan zoveel mogelijk Israëlische burgers kunnen worden gedood of ontvoerd.

Tj T.

 

http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3723335/2014/08/23/Gaza-oorlog-kost-Israel-nu-al-een-recordbedrag.dhtml

 

woensdag 6 augustus 2014

Trouw laat Bertus Hendriks aan het woord

Het lijkt erop dat Israël militair gezien een succes heeft gehaald, nu het een grote klap heeft toegebracht aan de militante Palestijnse organisatie Hamas.

Trouw laat hierover de Nederlandse oud-journalist en Midden-Oostendeskundige, Bertus Hendriks, die zich tevens inzet voor de Palestijnse zaak, aan het woord. Hij geeft Israël geen goede raad.

Hendriks vindt namelijk dat Hamas en Israël toch echt met elkaar zullen moeten gaan praten als ze ooit een einde aan de strijd willen maken. Aan de vraag hoe dat dan zou moeten, in het handvest van Hamas staat immers dat Israël moet worden vernietigd, tilt Hendriks niet zo zwaar. “Onderhandelen doe je nu eenmaal met je vijand”, zegt Hendriks nuchter. Hij merkt bovendien nog op dat `terrorisme een middel is, dat in de geschiedenis door alle nationale bevrijdingsbewegingen is gebruikt: in Indonesië, in Algerije, in Zuid-Afrika, en ook door de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO’.

Maar in 1993 erkende de PLO echter het recht voor een soevereine staat Israël. Hamas weigert dit categorisch.

Tj.


Artikel Trouw: http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3713068/2014/08/05/Israel-weet-dat-het-Hamas-niet-moet-uitschakelen.dhtml

 

dinsdag 5 augustus 2014

Trouw geeft podium aan anti-Israël stemmen

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/08/05/trouw-geeft-podium-aan-anti-israel-stemmen/  

- Door Tjalling. –

Enkele vaste columnisten bij Trouw zijn momenteel op vakantie. Maar er moeten natuurlijk wel columns blijven verschijnen. Daarom krijgen andere, vaak uiterst Israël kritische personen, nu meer gelegenheid om hun stem te laten horen. Een daarvan is Hasna El Maroudi, columniste bij Joop. Zij geeft Israël nu ook in Trouw er af en toe stevig van langs. Een schrijnend voorbeeld daarvan is haar column `brood’, die op 1 augustus in De Verdieping werd gepubliceerd.

Maroudi, nota bene zelf ook op vakantie, bekeek beelden op haar laptop van de bombardementen op Gaza. Ze schreef in haar column dat die beelden een schel contrast waren met de plaats waar zij zat te genieten. Die beelden zijn inderdaad verschrikkelijk, dat staat buiten elke discussie. Maroudi las daarbij dat er in Gaza brood tekort zou zijn, omdat het Israëlische leger een elektriciteitscentrale had gebombardeerd. Het Franse persagentschap AFP sprak op 29 juli echter van `een stilvallen van de centrale na een Israëlisch bombardement’. Toch noemt Maroudi het Israëlische geweld disproportioneel en vraagt zich af waarom de internationale gemeenschap blijft toekijken terwijl het ene na het andere bloedbad wordt aangericht. Dit vraag ik mij ook af, maar dan waarom diezelfde internationale gemeenschap vooral blijft toekijken bij de manier van oorlog voeren van Hamas, die in werkelijkheid verantwoordelijk is voor het hoge aantal doden aan Palestijnse kant.

`Duizenden mensen zijn verdwenen uit hun woningen’, klaagt Maroudi. Dit is uiteraard heel erg, maar veel van die mensen zijn uit hun huizen gevlucht na waarschuwingen van het Israëlische leger. Waren die er niet geweest, dan zouden er nog veel meer slachtoffers zijn gevallen. En ja, het zou allemaal aan Netanyahu liggen. Volgens Maroudi heeft hij gezworen `niet te zullen rusten voordat alle tunnels naar Gaza verwoest zouden zijn’. Om dat doel te bereiken zou Netanyahu alle voorstellen van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken voor een staakt het vuren afgewezen hebben. Ondanks het feit dat veel media, waaronder opvallend Trouw, de Palestijnse kant het voordeel van de twijfel gunnen, is het intussen mondiaal wel bekend dat Hamas de partij is die de tijdelijke bestanden schendt.

De tunnels jagen Israël nog meer schrik aan dan de raketbeschietingen. In het NRC werd kort geleden een artikel gepubliceerd over deze tunnels. Ze werden in eerste instantie gebruikt voor de smokkel van `goederen’ vanuit Egypte. Goederen is overigens een eufemisme. Tot voor kort werden wapens uit Iran via een omslachtige route naar Egypte gebracht en vervolgens door tunnels over de grens met Gaza gesmokkeld. Hamas groef ook tunnels vanuit Gaza naar Israëlisch grondgebied. Zo konden er al In 2006 twee Israëlische soldaten gedood worden en werd een andere, Gilad Shalit, gevangen genomen door militanten door middel van het tunnelnetwerk. De angst voor verrassingsaanvallen van Hamas via deze tunnels is de afgelopen weken heel reëel geworden. Maandag 28 juli was er voor de zesde keer een aanval, waarbij vijf Israëlische soldaten omkwamen. Israël heeft dus gegronde redenen om alle tunnels te vernietigen.

Aan het bouwen van die tunnels hangt bovendien een fors kostenplaatje. De geheime tunnels kosten naar Israëlische schattingen tussen de 500.000 en 2 miljoen dollar (373.000 tot 1,5 miljoen euro) per stuk. Je moet er niet aan denken hoeveel meel en andere broodnodige voedselwaren voor dat geld konden worden gekocht. Daar komt dan nog bij dat Hamas niet wil investeren in de veiligheid van de bevolking, wat een passieve oorlogsmisdaad te noemen is.

Aan het eind van haar column vergelijkt Maroudi Israël nog met een agressieve zakkenroller. Het land zou de VS hebben gevraagd om extra munitie. Maroudi ziet dit alsof Israël een volle portemonnee overhandigd zou hebben gekregen. Hamas krijgt echter ook heel wat overhandigd. Volgens de Iraans-Canadese advocaat Sayeh Hassan wordt/werd Hamas al sinds tijden gefinancierd en bewapend door o.a. Iran.

Kort samengevat: Ook Maroudi heeft haar stem laten horen. Ze praat alleen over de gevolgen van de oorlog, maar niet over de oorzaken daarvan. Dat zij alleen Israël hekelt en voorbij gaat aan de wandaden van Hamas is het zoveelste onjuiste geluid in Trouw.

Het is echt opvallend hoezeer Trouw de Palestijnse kant kiest. Dit ontkent de redactie bij hoog en laag. De respons is altijd weer dat `men bij Trouw ook ruimte geeft aan mensen met een Joodse achtergrond’. Op zichzelf is dat juist, maar dan wel aan die mensen die kritisch staan tegenover Israël.
Zo verscheen op 5 augustus een artikel van Maaike Hoffer, Midden Oosten-deskundige, werkzaam voor Een Ander Joods Geluid en de Stichting COME. Hoffer maakt zich zorgen over de toenemende sfeer van haat in Israël. Naar eigen zeggen heeft ze daar nog nooit zoveel haat en agressie om zich heen gezien. Niet alleen tegenover de Palestijnen, ook tegen linkse Israëli’s. Op zichzelf is zo’n ontwikkeling zorgelijk, maar valt beslist niet alleen te wijten aan de niet linkse Israëli’s. Hoffer wil kennelijk niet zien dat de raketaanvallen vanuit Gaza èn de terreurtunnels iets doen met de hele bevolking van Israël. Logisch dat het klimaat aan het verharden is. Daar kan pas met enig positief effect iets tegen gedaan worden wanneer deze oorlog voorbij is. Zo ver is het nu nog niet. Hoffer signaleert steeds vaker dat Palestijnse Israëliërs zich onveilig voelen om in het openbaar Arabisch te spreken. Ook dit is een zorgelijke ontwikkeling. Echter oorlog is waanzin en beïnvloedt in negatieve zin het gedrag en de reacties van mensen, dat is de werkelijke oorzaak van hetgeen Hoffer momenteel waarneemt in Israël.

Trouw zou meer publiciteitsruimte moeten geven aan mensen in Israël die permanent moeten wonen onder de dreiging van raketten. Zo’n situatie prikkelt immers de emoties. Zelf zou ik ook tot machteloze wanhoop zijn gedreven wanneer ons huis voortdurend wordt bedreigd vanaf één van de Waddeneilanden, waar een terroristische groepering het voor het zeggen heeft en waartegen de overheid, om reden van negatieve en vaak ook onheuse publiciteit, zeer terughoudend moet optreden.

Elders op deze site is er uitvoerig aandacht besteed aan de berichtgeving van Trouw over het conflict tussen Israël en Hamas, waarvoor die laatste partij Trouw ronduit dankbaar mag zijn. Nogmaals, de redactie ontkent in alle toonaarden partij te kiezen voor de Palestijnen en in plaats daarvan een zo’n evenwichtig en gevarieerd beeld te geven van de huidige oorlog. Echter ondanks deze reactie krijg ik uit het geheel van de berichtgeving van Trouw over het MO-conflict, de stellige indruk dat Trouw inmiddels is gaan publiceren vanuit een uiterst kritische houding ten opzichte van het Zionisme.

Externe bronnen:

·         http://www.nrc.nl/nieuws/2012/11/26/indirecte-onderhandelingen-tussen-gaza-en-israel-begonnen-in-egypte/

·         http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2046255

 

zaterdag 2 augustus 2014

Hamas mag Trouw dankbaar zijn (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/08/02/hamas-mag-trouw-dankbaar-zijn-1/  

= IMO Blog = 

Terwijl op internet niet zonder reden fake bedankbrieven van Hamas aan de media rondgaan, houdt Trouw het bij hetzelfde oude, bekende verhaal over de Gaza oorlog. Israels kant krijgt meer aandacht, en dat is niet eerlijk, is de teneur. Opvallend is dat het artikel alleen over de Amerikaanse media gaat:

Die houding van lezers en luisteraars leidt er volgens critici van de gevestigde media toe dat kranten en tv-zenders het verhaal van de oorlog vooral van de Israëlische kant vertellen. Inderdaad komt het Israëlische standpunt gemakkelijk bij de Amerikanen de huiskamer in. De Israëlische samenleving lijkt nu eenmaal meer op de Amerikaanse. Er dienen naar schatting zelfs 750 mensen met een Amerikaans paspoort in het Israëlische leger.

Premier Netanjahoe is maar al te bereid om in een live interview uit te leggen waarom het de schuld is van Hamas dat er zoveel burgerdoden vallen. En als de premier zelf niet kan, zijn er wel woordvoerders die met een perfect Amerikaans accent uitleggen in wat voor dwangpositie Israël verkeert.

Ze zijn ook gaan turven hoe vaak mensen van welke kant aan het woord kwamen in TV uitzendingen:

Palestijnen komen veel minder vaak aan het woord, zegt Yousouf Munayyer van het Palestine Center. Hij telde wie er allemaal als commentator mochten aanschuiven bij CNN, vanaf het moment dat de lijken werden ontdekt van drie ontvoerde Israëlische jongeren op 30 juni. Tot en met 10 juli telde hij 19 keer een Israëlische functionaris in de uitzending, en maar één Palestijnse vertegenwoordiger.

Daarnaast kwamen er ‘gewone’ Israeliërs en Palestijnen aan het woord, en de vraag is, hoe je die moet tellen. En wat is gewoon? CNN heeft bijvoorbeeld de oud-ambassadeur van Israël in de VS, Michael Oren, als commentator onder contract.

Foei Amerika! Is dat een vrije pers? Waar een kant zoveel minder aandacht krijgt? Het zou niet moeten mogen. Gelukkig zijn wij hier een stuk evenwichtiger, nietwaar? Of wacht even…. Uit onderzoeken naar de berichtgeving in bijv. NRC blijkt dat:

Van de 124 artikelen over het conflict in de onderzochte periode waren er 31 neutraal, 25 licht gekleurd ten voordele van de Palestijnen, 52 gekleurd ten voordele van de Palestijnen, 14 sterk gekleurd ten voordele van de Palestijnen, en 2 gekleurd ten voordele van Israël

Aangezien maar twee artikelen, een column van Afshin Ellian en een interview met Rabijn Evers, als pro-Israël gekwalificeerd kunnen worden, wordt voor het overige met ‘gekleurd’ altijd gekleurd ten voordele van de Palestijnen c.q. ten nadele van Israël bedoeld.

Uit deze tabel is af te leiden dat van de nieuwsartikelen 38% neutraal waren, 28% licht gekleurd, 28% gekleurd en 6% sterk gekleurd.

Van de achtergrondartikelen (achtergrond, reportages, nieuwsanalyses en interviews) was 16% neutraal, 15% licht gekleurd, 55% gekleurd en 13% sterk gekleurd ten nadele van Israël en 2% licht gekleurd ten voordele van Israël.

Van de opiniestukken (inclusief hoofdredactionele commentaren en boekrecensies) was 12,5% neutraal, 12,5% licht gekleurd, 44% gekleurd en 25% sterk gekleurd ten nadele van Israël en 6% gekleurd ten voordele van Israël.

In de berichtgeving lag de nadruk sterk op het Israëlische geweld en de gevolgen daarvan voor de Palestijnen. (…) Vooral Palestijnen komen aan het woord. Dit zijn vaak gewone Palestijnen, maar ook meermaals woordvoerders van Hamas of de Qassam Brigades, de militaire vleugel van Hamas. ‘Gewone’ Israëlische burgers of soldaten komen nagenoeg nooit aan het woord; de Israëli’s die NRC aan het woord laat zijn bijna allemaal critici van het offensief (en van Israël überhaupt) en een enkele keer juist zeer militante en religieuze voorstanders van Israëls militaire optreden. Bijna alle reportages zijn gemaakt vanuit Palestijns gebied of gaan over de Palestijnen en hun lijden. De reportages vanuit Israël zijn juist kritisch tegenover Israël, en gaan bijvoorbeeld over de zogenaamd zo gelikte media campagne van Israël of laten Israëlische critici van de oorlog aan het woord.

Dit onderzoek ging over de berichtgeving in NRC Handelsblad, maar een onderzoek naar de berichtgeving van de NOS was niet veel beter, en  ik vermoed dat een onderzoek naar de berichtgeving in Trouw vergelijkbare resultaten had opgeleverd. Ook in Trouw zien we een duidelijke voorkeur voor het Palestijnse perspectief, zowel in de opiniestukken als de nieuwsartikelen. De insteek is dat de Palestijnen slachtoffer zijn, de underdog, en Israel de bezetter. Over hoe dat zo is gekomen en het eigen aandeel van de Palestijnen, de verheerlijking van ‘martelaren’ en de brede steun voor aanslagen tegen Israelische burgers, over al dat soort zaken gaat het bij Trouw nooit. De dubieuze rol van UNRWA in het in standhouden van het vluchtelingen probleem, de destructieve rol van Hamas die de eigen burgers cynisch als menselijk schild misbruikt en openlijk zegt dat men alle Joden uit het land wil verdrijven, de twee monden van Abbas, het bestaat niet voor Trouw en de meeste andere ‘mainstream media’. Maar die schaamteloze eenzijdigheid, het steeds maar weer weergeven van aantallen doden volgens ‘Palestijnse bronnen’ (=Hamas), het steeds maar weer automatisch aannemen dat als er iets is gebombardeerd en er kinderen zijn omgekomen, Israel dat expres heeft gedaan om de Gazanen te laten bloeden en te laten zien wie het sterkst is, dat alles dat verstaat men bij Trouw blijkbaar onder professionele en objectieve journalistiek. Wat voor operatie Cast Lead gold in 2009, geldt ook voor de huidige Gaza oorlog, al is de aandacht in de media een stuk minder omdat de vliegramp met de MH 17 nu veel aandacht opeist. Daardoor zijn er dit keer iets minder Palestijnse ‘ambulancewerkers’ die met lijkjes van Palestijnse kinderen rondsjouwen om iedereen te laten zien hoe verdorven Israel is, en daarom wat minder Van Agt en Gretta en Van Bommel en Bertus Hendriks en al die andere volkomen eenzijdige figuren op TV.

Trouw had de afgelopen dagen het ene na het andere anti-Israel artikel. Gisteren wist men te melden dat Israel vooral Palestijnse burgers doodt, terwijl Hamas vooral Israelische militairen doodt. Israel zou voorts geen duidelijk doel hebben in Gaza en Hamas totaal hebben onderschat. Het had gedacht dat het met grof geweld en zware bombardementen op Gazaanse wijken Hamas wel op de knieën zou krijgen. Het stuk heeft een denigrerende ondertoon, en is geschreven zonder enige kennis van de militaire strategieën van Israel. Volgens Israelische bronnen, en die hadden het wat dit betreft bij eerdere oorlogen meestal bij het rechte eind, zijn er ongeveer evenveel burgers als Hamas terroristen door Israel gedood. En net als bij eerdere conflicten verschuilt het bij Trouw respect afdwingende Hamas zich in burgerdoelen als scholen en ziekenhuizen. Wapens worden vanuit burgergebied afschoten, en iedereen in Gaza heeft duidelijke ‘instructies’ gehad over wat je daarover op mag schrijven: niets. Hamas weet ook, en dat is bijna het enige dat het artikel juist weergeeft, dat Israel zwaar veroordeeld wordt voor de dood van Gazaanse burgers en het beschieten van ‘burgerdoelen’. Het suggereert daarbij tegelijkertijd echter dat Hamas een zuivere strijd voert en vooral soldaten doodt, terwijl Israel met zijn enorme vuurkracht lukraak alles bombardeert wat er te bombarderen valt. In werkelijkheid zijn tientallen bombardementen afgeblazen omdat er teveel burgers zouden omkomen. In werkelijkheid vecht men met twee handen op de rug tegen een vijand die zich letterlijk achter vrouwen en kinderen verschuilt om van daaruit te schieten. Wie richt er nou een commandocentrum in onder een ziekenhuis??

Hamas doodt geen soldaten omdat het dat moreler acht, maar omdat dat het enige is dat nog weleens wil lukken. Het onklaar maken van het uitgebreide tunnelnetwerk onder de Gazastrook, met tientallen exits in Israel zelf, is een lastig en riskant karwei. Hamas heeft alle tunnelingangen en de huizen waar ze beginnen of eindigen geboobytrapt. Ze hebben moderne elektronica en spullen om een en ander te bedienen, snel door te hebben wanneer Israelische soldaten de tunnels betreden etc. Wat Israel nu doet is moeilijk en staat direct in dienst van de veiligheid van Israelische burgers. Hamas schiet dagelijks vele tientallen raketten af op Israel, ook op steden als Tel Aviv. Die worden stuk voor stuk onderschept door Israels raketafweersysteem. Als dat niet zou gebeuren, zouden deze raketten, die steeds beter worden, voor veel slachtoffers kunnen zorgen. Er zijn diverse aanslagen en infiltraties verijdeld, en volgens sommige bronnen zou er zelfs een mega aanslag met mogelijk vele duizenden doden zijn verijdeld. Uit Y-net:

Hamas had been planning a surprise attack where 200 fighters would have been dispatched through the dozens of tunnels dug by Hamas under the border from Gaza to Israel. The terror organization aimed to seize kibbutzim and other communities while killing and kidnapping Israeli civilians. In total, thousands of Hamas terrorists would have been swarming across Israel, wearing IDF uniforms, which would have further complicated an Israeli response. Reports further indicate that Hezbollah may have planned to join the attack as well, opening another front in the north.

Hierover is nog niks gezegd door Israel en het is vooralsnog gebaseerd op anonieme bronnen, maar het lijkt me niet heel vergezocht dat Hamas met die tunnels meer wil doen dan af en toe een paar soldaten vermoorden. Hamas is, zo laten ze zelf niet na te benadrukken, uit op de ‘bevrijding’ van heel het land, voor hun is Tel Aviv net zo bezet als Hebron.

Afgelopen donderdag stonden er liefst 3 eenzijdig-negatieve stukken over Israel in Trouw. Op de voorpagina een indringend verhaal over de humanitaire nood in Gaza. Citaat:

“Ik wil alleen maar dit zeggen”, zegt een man in de rij bij de bakker. “Tegen de VN, tegen Ban Ki-moon: kom kijken, dan kun je zien wat hier gebeurt. Gaza is stervende.”

Ik twijfel niet aan de wanhoop en het leed van velen daar, maar zonder enige context over waarom het er zo slecht aan toe gaat, lijkt de schuldige alweer duidelijk. Niemand lijkt op het idee te komen dat ook Hamas verantwoordelijkheid draagt voor de situatie in een gebied dat zij controleert. Hamas heeft veel geld, 40% van haar totale budget las ik elders, geïnvesteerd in een uitgebreid tunnelnetwerk waarmee het Israel heeft weten te verrassen en kleine overwinninkjes geboekt, die Trouw vervolgens breed uitmeet. Maar dat heeft wel een prijs: er is geen geld om ook voor de burgerbevolking schuilkelders te bouwen, sterker nog: de plaatsen waar zij zich verschuilen worden door Hamas misbruikt voor wapenopslag of om zich zelf te verschuilen. Hamas heeft geen middelen om aan de Gazanen voedsel uit te delen, men vraagt daar ook niet om, sterker nog: UNRWA voedselpakketten werden in een tunnel aangetroffen. Het Hamas leiderschap zit zelf veilig onder de grond; Israel heeft hen nauwelijks kunnen treffen. Ondertussen komen Gazanen boven de grond bij bosjes om, nadat Hamas vanuit het commandocentrum onder het Shifa ziekenhuis of een ondergrondse bunker weer wat raketten op afstand heeft afgevuurd, waarna de Israelische reactie niet lang uitblijft.

In een ander artikel hemelt docent Ronald Gunst de pro-Palestina demonstratie afgelopen week in Rotterdam op. Moslims liepen uren door de hitte zonder te hebben gegeten of gedronken. Ze lieten zien dat de stad ook van hen is: ‘Wij maken deel uit van de nieuwe allochtone meerderheid’. Alleen de media willen dat maar niet zien en schrijven alleen over de fanatiekelingen, niet over de moeders, meisjes, opa’s en oma’s die ook meeliepen. Daarna maakt hij een vergelijking met het bombardement van de nazi’s op Rotterdam en de anti-Apartheidsbeweging. Welja.

Om meneer Gunst van dienst te zijn: de media hebben allang door dat de verhoudingen zijn veranderd, en daarom wordt er ook zo vreselijk negatief en tendentieus over Israel geschreven en is uw artikel geplaatst als verfrissend geluid. Misschien hebt u de andere artikelen donderdag in Trouw gelezen, en de artikelen van afgelopen dagen, en Jaap Hamburger die aan de lopende band zijn gal spuit over Israel en de Joden in o.a. NRC en de Volkskrant, om maar een paar dingen te noemen. Misschien is het u opgevallen dat Joden zich door deze nieuwe verhoudingen en de nieuwe islamitische meerderheid niet meer zo op hun gemak voelen. Zij worden bedreigd, uitgescholden, er worden sis-geluiden gemaakt, er wordt ze aangeraden hun mond te houden over Israel of zich ertegen uit te spreken.

Beste meneer Gunst, de stad is ook van hen. Zij mogen er ook rondlopen en hun voorkeuren van de daken schreeuwen mochten ze dat willen. Net als al die moslims. Maar ik denk niet dat ze dat snel zullen doen gezien het aantal antisemitische incidenten van de afgelopen weken. En die vergelijking met het nazi bombardement is volledig daneben. Kunt u als docent (waarin eigenlijk?) echt geen verschil maken tussen een bombardement gericht op burgers met als doel Nederland tot overgave te dwingen en jarenlang te tiranniseren, waarbij 100.00 Nederlandse staatsburgers van Joodse afkomst werden gedeporteerd en vermoord? Hadden Rotterdammer toevallig al tien jaar lang raketten op Duitse steden afgevuurd en had het college al jaren opgeroepen alle Duitsers te doden en heel Duitsland te ‘bevrijden’? Misschien ziet u nu de absurditeit van uw vergelijking, en van al die door u bejubelde demonstranten? Ik leerde vroeger op school om kritisch te zijn en niet alles te geloven wat je leest of hoort. Ik hoop dat uw leerlingen deze les ook hebben geleerd, en niet zomaar geloven wat u ze vertelt.

Ach ja, en dan Zuid-Afrika en uw bewering over het ‘racistische karakter van Israel’. Ik heb zelf ook in die anti-Apartheidsdemonstraties meegelopen, ik heb ook tot een boycot van Shell opgeroepen. Het grote verschil is dat Zuid-Afrika rassenwetten kende waarmee blank en zwart op alle gebieden van elkaar werden gescheiden. Blanken hadden tal van privileges, ze maakten de dienst uit, zwarten werden gediscrimineerd, uitgesloten van het openbare leven buiten de hun toegewezen ‘reservaten’. Israel is zoals u ongetwijfeld weet een democratie waar Arabieren mogen stemmen en in de Knesset zitten, waar Joden en Arabieren samen werken in bijvoorbeeld ziekenhuizen en op universiteiten en waar men samen aan het strand ligt te relaxen. Er is en onafhankelijke rechtsspraak die geen onderscheid maakt tussen mensen op grond van huidskleur, geloof of etniciteit. De Westelijke Jordaanoever is bezet, niet geannexeerd, dus is het logisch dat Palestijnen er niet dezelfde rechten hebben als in Israel. Ze hebben overigens vergaande autonomie onder de PA en in A gebied is dan ook in feite geen sprake meer van een bezetting. Er zijn tientallen bezettingen in de wereld en in andere gebieden hebben de bewoners niet meer rechten, integendeel.

Uw schrijfsel verdiende geen plekje in een landelijke kwaliteitskrant die mensen hoort te informeren, maar kreeg dat wel. Vanwege de nieuwe verhoudingen en vooral de kritiekloze houding tegenover de Palestijnse kant van veel journalisten. Het is uw goed recht op te komen voor de Palestijnen en ook om er onzinnige opvattingen op na te houden. Mijn vrees is echter dat een hele generatie jonge moslims in toenemende mate te maken krijgt met dergelijke kritiekloze docenten, die hun niet uitleggen wat de verschillen zijn tussen Israel en nazi-Duitsland, en dat de stad en het land evenzeer van de Joden zijn als van moslims en zij dingen mogen vinden die moslims heel fout vinden. En dat het heel kwetsend is om op demonstraties antisemitische leuzen te roepen of met hakenkruizen of ISIS vlaggen te lopen.

Tot slot  een column van Nuweira Youskine waarin ze het martelarenconcept van Hamas verdedigt. Niet religieuze waandenkbeelden over 72 maagden en het paradijs voor iedereen die tegen de zionisten strijdt, maar zingeving is het motief. Het zou de Gazanen troost bieden dat ze niet voor niets zijn gestorven, dat ‘ze bij God nog enige hoop hebben op gerechtigheid’. Als ze de getroffenen in Gaza ook nog eens hun laatste restje hoop op God zouden ontnemen, zou Hamas geen knip voor de neus waard zijn. Het is een witwassen van de ideologie van Hamas, waarin menselijkheid geen rol speelt, evenmin als gerechtigheid en troost. Maar bij de christelijke Trouwlezer spreken dergelijke begrippen wel aan, en die zullen nu wellicht denken dat het toch wel meevalt met Hamas, dat nou eenmaal niet meer kan doen om de Gazanen te verlichten in hun lijden. Zie hierboven voor wat Hamas in werkelijkheid doet en wat men voor de burgerbevolking zou kunnen doen als het Hamas ook maar iets kon schelen hoe die eraan toe is. Het meest voordehand liggende heb ik overigens nog niet genoemd: stoppen met schieten op Israel, in ieder geval vanuit burgerlijk gebied. Daar zijn de burgers in Gaza pas echt mee geholpen.

Trouw neemt Amerika de maat waar men zelf geen haar beter is. Opvallend vind ik sowieso hoe hard men blijft roepen dat de media te weinig aandacht voor de Palestijnen hebben. Misschien is dat een bewuste tactiek om af te leiden van het feit dat Trouw zelf al jaren schaamteloos partijdig is en weinig nalaat om Israel in een kwaad daglicht te stellen.

De bedankbrieven aan de media van Hamas die ik op internet zag zijn verbluffend accuraat. Meer dan dit kan men zich niet wensen. Met dank aan de voor haar gunstige berichtgeving en morele steun kan Hamas zich veel permitteren, terwijl ondertussen vooral Israel onder druk wordt gezet om fake staakt-het-vuren overeenkomsten af te sluiten.

Ratna Pelle

 

maandag 13 januari 2014

Terechte ophef rondom geweigerde voetballer (IPI)

 
 
 

Trouw: 'Ophef rondom geweigerde voetballer storm in glas water'. 

- door Tjalling -    

Vitesse speler Dan Mori heeft een Israëlisch paspoort en mocht daarom begin januari niet mee naar een trainingskamp in Abu Dhabi in de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). De voetbalclub besloot daarop om hem thuis te laten.

Hier ontstond flinke commotie over in politiek en media. Na een (bewerkt) ANP-bericht op 6 januari dat redelijk gebalanceerd was, plaatste Trouw later die dag op haar website een bijdrage van Jeannine Julen met in de kop dat de ophef 'een storm in een glas water' was. Dit betrof weliswaar een citaat van de voorzitter van de internationale spelersvakbond, Theo van Seggelen, maar door dit citaat als kop boven het artikel te plaatsen suggereert Trouw het hiermee eens te zijn. Ook de eigen sportjournalist van Trouw, Henk Hoijtink, doet in dit artikel erg laconiek over het incident.  Wanneer echter een lid van een gerenommeerde sportclub om een visum c.q. nationaliteit, de toegang tot een land wordt geweigerd is dat discriminatie pur sang, wat zeker niet gebagatelliseerd mag worden.

Voor de microfoon en camera van Knevel & Van den Brink zei Frits Barend: "Iemand uitsluiten uit de maatschappij is het ergste wat er is". Barend laakte ook de houding van Vitesse zelf. De club is namelijk zonder enig bezwaar afgereisd naar Abu Dhabi en accepteerde daarmee kritiekloos dat een van de leden werd uitsloten vanwege zijn afkomst. In plaats daarvan had Vitesse meteen naar de KNVB moeten stappen. Dan Mori is, net als elke buitenlandse speler, lid van de KNVB. Het argument van Vitesse dat het aan tijd ontbrak om maatregelen te kunnen nemen is volgens Barend ongegrond. De KNVB is 24 uur per etmaal bereikbaar. Hij verweet Vitesse slap optreden en onderbouwde dat met een heel duidelijke opmerking: "Voor de speler is het een onmogelijke minachting dat ze hem in de kou hebben laten staan". Minister Dijsselbloem was ook te gast in hetzelfde programma en sloot zich aan bij Barend. Hij zei verbaasd te zijn over de zwakke reactie van Vitesse en vooral ook over de KNVB. Die bond houdt zich met name bezig met discriminatie en racisme op en om het veld. Het uitsluiten van Mori is een goed voorbeeld daarvan, waarvan de KNVB had horen te zeggen dit beslist niet te accepteren.

Ook Kamerleden verweten de Vitesse een 'slappe houding' en bovendien 'lafheid' vanwege de beslissing. Uiteindelijk heeft Vitesse het gebeuren wel gemeld bij de KNVB. Die heeft, ondanks zijn mooie doelstellingen, helaas weinig ondernomen. In een artikel op de site van het CIDI staat o.a. dat 'uit een reactie van de KNVB het er op zou lijken dat het ministerie van Buitenlandse Zaken afzijdigheid heeft geadviseerd'.

In de Volkskrant verscheen op 10 januari een artikel waarin o.a. wordt genoemd dat verzekeraar Menzis, een van de hoofdsponsors van Vitesse, publieke excuses eist van de eredivisieclub voor het niet meenemen van de Israëli Dan Mori naar een trainingskamp in Abu Dhabi. Rogier van Boxtel, voorzitter van de raad van bestuur van Menzis, schrijft in zijn brief aan Vitesse dat 'voetbal mensen in beweging brengt en mensen in de samenleving bij elkaar brengt, ongeacht ras, geloof, geaardheid en huidskleur. Voetbal draait om teamgeest'. En gelijk heeft hij. Het uitsluiten van iemand om zijn afkomst is immers zeker geen teamgeest.

De Wereldvoetbalbond FIFA, waarbij Vitesse is aangesloten, reageerde ook op de situatie rondom Dan Mori en heeft in een statement laten weten dat elke voetballer overal moet kunnen spelen zonder welke vorm van discriminatie dan ook. Dat zijn mooie woorden, maar nog geen daden. De NOS meldde vorige dinsdag dat de FIFA vooralsnog geen sancties aankondigt. Voor elk toernooi van de FIFA geldt dat het organiserende land hiervoor garant moet staan, maar bij andere evenementen kan hij slechts een blijvend beroep doen op de medewerking van de voetbalwereld. Met andere woorden, de bond kon, of wilde, de VAE niet dwingen om Mori toe te laten.

De Israëlische ambassade in Den Haag veroordeelde Vitesse omdat die club toeliet dat Mori de VAE niet in kwam en noemt de discriminatie van Mori 'triest'. Juist sport zou boven politiek moeten staan, meent de Israëlische vertegenwoordiging terecht.

Na de oproep van Menzis bood Vitesse zaterdag excuses aan voor de gang van zaken. Zij stelde dat een Duits bureau de visums had geregeld, maar de voor Mori vereiste uitnodigingsbrief uit de VAE niet was binnengekomen. De ambassade van de VAE beweerde nooit een visumaanvraag te hebben ontvangen, maar het is zeker niet ondenkbaar dat de Israëliër gewoon niet welkom was in Abu Dhabi, zeker omdat dit niet de eerste keer was dat een Israëlische sporter werd geweigerd.

Het zou niet alleen sportief, maar ook correct zijn geweest wanneer Vitesse had afgezien van deelname aan het trainingskamp zonder Mori. Bovendien had Trouw deze ernstige zaak nooit onder het mom van 'een storm in een glas water' mogen afdoen.