Israël moet buigen en bezetting opgeven

Mient Jan Faber schrijft in een opiniestuk in Trouw van afgelopen 23 september dat Israël niet kan voortgaan op de oude voet. http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/2926123/2011/09/23/Israel-moet-buigen-en-bezetting-opgeven.dhtml

 

Op de achtergrond speelt de Palestijnse vraag om erkenning door de V.N. Faber constateert, en hij is niet de enigste, dat het vredesproces momenteel weer in coma ligt, wat hij vooral Israël verwijt. Hij laat daarbij de Palestijnse eisen ongemoeid. Die willen wel onderhandelen als Israël bereid is de grenzen van 1967 als uitgangspunt te accepteren, grenzen die Netanyahu in mei tegenover het Amerikaanse Congres definieerde als "onverdedigbaar". Faber maakte zich tijdens zijn recente bezoek aan Egypte zorgen over de toekomst van de staat Israël. De mensen die hij daar tegenkwam zagen in Israël een duidelijke gemeenschappelijke vijand. Hij vindt dat dit weinig goeds voor de toekomst voorspelt. Dus heeft Israël volgens Faber maar twee mogelijkheden; zo doorgaan, of vrede sluiten met de Palestijnen en andere Arabische buren. Faber pleit uiteraard voor het laatste. Een ernstig feit hierbij is dat Faber de bezetting in 1967 van andermans grondgebied ziet als hét hart van het probleem. Hiermee slaat hij de plank volkomen mis. Faber staat bekend als iemand die de vrede wil. Geen mens die dat niet wil. Maar om een betrouwbare vrede na te streven zal er ook en zeker gekeken moeten worden naar wat er in het verleden allemaal gebeurd is en de volgorde daarvan. De Arabische afwijzing van een Joodse staat in Islamitisch gebied is het hart van het probleem. De oorlogen die tot nu toe zijn gevoerd tussen de Arabieren en de Israëli's en de uitkomsten daarvan  hielden allemaal rechtstreeks verband met deze afwijzing. De allesbeslissende stap die Israël zou moeten nemen om de grenzen van voor de Zesdaagse oorlog te erkennen om zo stukjes land uit te wisselen is, in tegenstelling van wat Faber beweert, dan ook pertinent onjuist! In werkelijkheid zou de allesbeslissende stap moeten zijn dat de Arabische landen Israël als Joodse staat erkennen en het bestaan daarvan garanderen. Dan pas kan Israël zich mogelijk permitteren om stukjes land op te geven in ruil voor een –betrouwbare- vrede. Last but not least. Faber stelt dat alleen Israël moet buigen en bezetting opgeven. Op zo'n manier bereik je geen vrede! Wanneer één van de twee strijdende partijen buigt, meent de andere daardoor de sterkere te zijn. De geschiedenis laat hiervan talloze en pijnlijke voorbeelden zien.

 

J.S.