dinsdag 27 september 2011

Israël moet buigen en bezetting opgeven

Mient Jan Faber schrijft in een opiniestuk in Trouw van afgelopen 23 september dat Israël niet kan voortgaan op de oude voet. http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/2926123/2011/09/23/Israel-moet-buigen-en-bezetting-opgeven.dhtml

 

Op de achtergrond speelt de Palestijnse vraag om erkenning door de V.N. Faber constateert, en hij is niet de enigste, dat het vredesproces momenteel weer in coma ligt, wat hij vooral Israël verwijt. Hij laat daarbij de Palestijnse eisen ongemoeid. Die willen wel onderhandelen als Israël bereid is de grenzen van 1967 als uitgangspunt te accepteren, grenzen die Netanyahu in mei tegenover het Amerikaanse Congres definieerde als "onverdedigbaar". Faber maakte zich tijdens zijn recente bezoek aan Egypte zorgen over de toekomst van de staat Israël. De mensen die hij daar tegenkwam zagen in Israël een duidelijke gemeenschappelijke vijand. Hij vindt dat dit weinig goeds voor de toekomst voorspelt. Dus heeft Israël volgens Faber maar twee mogelijkheden; zo doorgaan, of vrede sluiten met de Palestijnen en andere Arabische buren. Faber pleit uiteraard voor het laatste. Een ernstig feit hierbij is dat Faber de bezetting in 1967 van andermans grondgebied ziet als hét hart van het probleem. Hiermee slaat hij de plank volkomen mis. Faber staat bekend als iemand die de vrede wil. Geen mens die dat niet wil. Maar om een betrouwbare vrede na te streven zal er ook en zeker gekeken moeten worden naar wat er in het verleden allemaal gebeurd is en de volgorde daarvan. De Arabische afwijzing van een Joodse staat in Islamitisch gebied is het hart van het probleem. De oorlogen die tot nu toe zijn gevoerd tussen de Arabieren en de Israëli's en de uitkomsten daarvan  hielden allemaal rechtstreeks verband met deze afwijzing. De allesbeslissende stap die Israël zou moeten nemen om de grenzen van voor de Zesdaagse oorlog te erkennen om zo stukjes land uit te wisselen is, in tegenstelling van wat Faber beweert, dan ook pertinent onjuist! In werkelijkheid zou de allesbeslissende stap moeten zijn dat de Arabische landen Israël als Joodse staat erkennen en het bestaan daarvan garanderen. Dan pas kan Israël zich mogelijk permitteren om stukjes land op te geven in ruil voor een –betrouwbare- vrede. Last but not least. Faber stelt dat alleen Israël moet buigen en bezetting opgeven. Op zo'n manier bereik je geen vrede! Wanneer één van de twee strijdende partijen buigt, meent de andere daardoor de sterkere te zijn. De geschiedenis laat hiervan talloze en pijnlijke voorbeelden zien.

 

J.S.

donderdag 22 september 2011

Desmond Tutu: Nederlandse kerken moeten Israël boycotten

Enkele jaren geleden is op de redactie van Trouw besloten om het Midden Oostenconflict meer vanuit de zijde van de Palestijnen te benaderen. Dit artikel in Trouw, naar aanleiding van de z.g. Kairosconferentie aan de VU op afgelopen 15 en 16 september, is daarvan het zoveelste voorbeeld. Het begint met de opmerking van aartsbisschop Desmond Tutu dat 'Nederlandse christenen Israël moeten beschermen tegen zichzelf'. http://www.trouw.nl/tr/nl/5091/Religie/article/detail/2912344/2011/09/16/Desmond-Tutu-Nederlandse-kerken-moeten-Israel-boycotten.dhtml

Israël zou maar beter beschermd moeten worden tegenover anderen en invloeden van buiten het land. Tutu roept ook op 'om producten en diensten uit het land te boycotten en dat de christelijke kerken Israël moeten liefhebben zoals ze van een drankverslaafde oom zouden houden'. Het is duidelijk. Israël lijdt aan verslaving, de Palestijnse zijde gaat weer helemaal vrijuit. Die kent immers geen verslavingen?! Het artikel houdt de ingezette eenzijdig negatieve houding jegens Israël keurig beet. De opmerking dat de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) in zijn reacties minder streng is voor het land dan Tutu, past hier goed in. De PKN kerk schaart zich immers niet in alle opzichten achter de politieke analyse uit het Kairosdocument, waar het allemaal om begonnen is, en ziet bij monde van ds. Arjen Plaisier, scriba van de PKN synode, de Palestijnen  niet enkel en alleen als slachtoffers. Plaisier hierover: „Die eenzijdigheid is in sommige kringen van Sabeel te vinden. Daar wordt de zwarte piet van het conflict in het Midden-Oosten exclusief bij Israël gelegd. Daar dreigt Israël de 'bad guy' te worden, waartegen de 'good guy', de Palestijnse leiders, gunstig afsteken, waarbij over Hamas niets gezegd wordt, evenmin als over de vaak dubieuze rol van de Arabische landen. En waarbij het smeulende en soms openlijk uitbrekende antisemitisme nauwelijks wordt genoemd." Zelfs Tutu kan nog iets opsteken van ds. Plaisier. Het artikel eindigt met de opmerking dat oud minister Jan Pronk, voorzitter van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV), het Kairosdocument een 'niet te negeren aanklacht tegen onrecht' noemde. Diezelfde Jan Pronk is echter niet helemaal eenzijdig pro Palestijns. Hij zei in zijn, op zichzelf erg positieve, reactie op het Kairosdocument o.m. ook 'dat Palestijnen mensenrechten schenden en dat recht niet kan worden gevestigd met onrecht'.

J.S.

Bron:   http://www.frieschdagblad.nl/index.asp?artID=56410 

zondag 11 september 2011

Nederlandse afwijzing Palestijnse staat is keuze tegen Arabische wereld

Op donderdag 8 september schreef Sietse Bosgra, lid van het Nederlands Instituut Palestina-Israël in een ongenuanceerd opiniestuk in Trouw, dat Nederlandse afwijzing van een Palestijnse staat een keuze is tegen de Arabische wereld. http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/article/detail/2896820/2011/09/08/Nederlandse-afwijzing-Palestijnse-staat-is-keuze-tegen-Arabische-wereld.dhtml

Dit is het zoveelste artikel met daarin negatieve en eenzijdige benadering van het Midden Oosten conflict ten aanzien van Israël. Bosgra onderbouwt zijn stellingname met het argument dat het beleid van de Nederlandse regering gericht moet zijn op het aanhalen van de economische en culturele banden met de Arabische wereld. Alsof zo'n beleid, om puur eigenbelang, dan zou moeten betekenen dat de Israëlische kant helemaal genegeerd moet worden. Hij stelt: 'een afwijzing van de Palestijnse staat door minister Rosenthal betekent een openlijke keuze voor Israël en tegen de Arabische wereld'. Dit wordt verder uitgewerkt door op te merken dat, de Israëlische regering weet dat na die erkenning, Israël een staat wordt die grote delen van een ándere staat bezet houdt. Toekomstige vredesbesprekingen worden dan onderhandelingen tussen twee gelijkwaardige staten, waarbij een van beide onrechtmatig handelt tegenover de andere. De internationale gemeenschap is dan gerechtigd om drukmiddelen in te zetten om aan de illegale bezetting van Palestijns grondgebied een eind te maken. Sietse Bosgra heeft wel en heel ander standpunt dan het officiële van de Nederlandse regering. SGP kamerlid Van der Staaij diende een motie in, die de Tweede Kamer op 3 februari met een ruime meerderheid aannam, met daarin het verzoek aan de regering om te bevorderen dat de Europese Unie zich verzet tegen het eenzijdig uitroepen van de Palestijnse staat. De motie-Van der Staaij kreeg de steun van VVD, CDA, PVV, CU en de PvdA. Er valt niet aan de indruk te ontkomen dat Trouw met dit opiniestuk voor de zoveelste keer de Arabische kant van het Midden Oosten conflict kiest! Alleen al de opmerking van Bosgra, dat het afwijzen van een Palestijnse staat een openlijke keuze voor Israël en tegen de Arabische wereld zou zijn sluit elke genuanceerde benadering uit. 

 

J S

Bronnen:

http://www.nieuwsbank.nl/inp/2011/02/03/R346.htm

http://www.denederlandsegrondwet.nl/9353000/1/j9vvihlf299q0sr/vimkeewog4z9