In het artikel Israël vreest voor banden met Egypte en het commentaar De Arabische moed verdient een minder cynisch westers beleid, besteedt Trouw op 31 januari 2011 aandacht aan de crises in Egypte en hoe zich dat gaat ontwikkelen met het oog op de relatie die Egypte heeft met Israël. Die is moeizaam maar er is in ieder geval sprake van officiële vrede tussen beide landen. Een echte omwenteling in Egypte zou die status op zijn minst onder druk kunnen zetten.
In het artikel Israël vreest voor banden met Egypte komt dat ook aan bod. In Israël wil men de band met Egypte zo houden als momenteel het geval is. Daar kijkt men anders tegen de ontwikkelingen in Egypte aan dan hier. Uiteraard hoopt men in het Westen op een democratische vervanging van de autocratische regimes. We zien hierbij een heel belangrijk facet over het hoofd. Ik citeer Naema Tahir als columniste in Buitenhof tv op 30 januari 2011 bijna aan het einde van die uitzending: "Het staat allerminst vast dat dit democratieën zijn naar westers model . Dát is de kern van de zaak". In Israël wordt dit wel herkend: "Israël heeft er belang bij dat Egypte democratisch wordt, maar op een manier die duurzaamheid inhoudt", aldus Dan Shueftan van de Universiteit van Haifa. "Als er een proces wordt opgestart met een wens voor democratie, dat vervolgens wordt overgenomen door radicalen, dan kan het resultaat van het proces wel eens slechter zijn dan dat je aan het begin had". Ik moet Tahir aan de hand van de uitspraak van Dan Shueftan gelijk geven, zij heeft haar vrees voor overname van radicalen goed weten te verwoorden in haar column.
Volgens het commentaar in Trouw: De Arabische moed verdient een minder cynisch westers beleid moeten wij westerlingen nog veel leren. Het Westen steunt autoritaire Arabische regimes en heeft daardoor te weinig oog voor de moed van de Arabische opstandelingen. Zeker zij verdienen een oprecht westers antwoord, maar al te veel instabiliteit is ook niet gewenst. Citaat uit het commentaar: "Dergelijke steun is ingegeven door de wens de stabiliteit te handhaven. En het moet gezegd, stabiliteit is een groot goed in een regio met een explosief Israëlisch-Palestijns conflict, met bewegingen van moslimextremisten en met energiebronnen die cruciaal zijn voor onze welvaart"
In het commentaar wordt er verder op gewezen dat de VS en Europa hun beleid ten aanzien van de Arabische demonstranten zouden moeten herijken. Als voorbeeld wordt de geschiedenis van Latijns Amerika aangehaald.
Naar mijn mening is dit niet het juiste voorbeeld. De Latijns Amerikaanse wereld is onvergelijkbaar met de Arabische wereld. Om de situatie in de Arabische wereld goed te kunnen doorgronden moet men beseffen wat het Moslim zijn betekent.
Ik citeer opnieuw Naema Tahir in Buitenhof tv op 31 januari 2011 waarin ze haar angst voor machtsovername door fundamentalistische groeperingen van de Arabische samenlevingen even later toelicht: "Elke Moslim, hoe liberaal ook, zal, wanneer het hem op de man af wordt gevraagd, de regels van de Sharia boven die van de democratie stellen". Dat is de kern van waar het om gaat. Dit houdt o.m. ook het gevaar in van het ontstaan van een fundamentalistische dictatuur daarom niet denkbeeldig is.
Een Moslimse staat op fundamentalistische grondslag die zich richt tegen de VS, Europa en Israël is geen goede zaak. In het commentaar heeft Trouw hier geen oog voor, en zal daarom waarschijnlijk Oost Indisch doof blijven voor de woorden van Naema Tahir.
http://player.omroep.nl/?aflID=12078443
Jonathan Stallmann
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Israël vreest voor banden met Egypte wegens crisis
http://www.trouw.nl/nieuws/wereld/article3402516.ece/Israel_vreest_voor_banden_met_Egypte_wegens_crisis.html
(Novum/AP) - De Israëlische premier Benjamin Netanyahu bekijkt met argusogen de politieke onrust in Egypte. Dat zei hij zondag. Het was de eerste keer dat de Israëlische regering commentaar gaf op de crisis in het land dat al meer dan dertig jaar een belangrijke bondgenoot voor de Israëliërs is.
"We kijken met grote ongerustheid naar wat er gebeurt in Egypte en in onze regio", aldus Netanyahu. "Israël en Egypte zijn al meer dan dertig jaar in vrede met elkaar en ons doel is veilig te stellen dat deze banden behouden blijven. Op dit moment moeten we verantwoordelijkheid, terughoudendheid en omzichtigheid tonen."
Het was de eerste keer dat de Israëlische regering reageerde op de demonstraties in Egypte. De demonstraties begonnen vorige week en zijn uitgegroeid tot de grootste bedreiging voor het autocratische regime in Egypte in jaren. De demonstranten eisen het aftreden van president Hosni Mubarak.
Eerder zondag besprak de Israëlische minister van defensie Ehud Barak de crisis met zijn Amerikaanse ambtgenoot Robert Gates. Er werden geen details van de bespreking vrijgegeven.
Gedurende het weekend haalde Israël diplomaten en hun familie terug uit Caïro en veiligheidsfunctionarissen kwamen bijeen voor gesprekken over de situatie in het buurland. Israël vreest dat de opstand er toe leidt dat de Moslim Broederschap en haar bondgenoten Egypte een andere richting in sturen en dat mogelijk zelfs de vredesovereenkomst met Israël wordt opgezegd.
"Israël heeft er belang bij dat Egypte democratisch wordt, maar op een manier die duurzaamheid inhoudt", aldus Dan Shueftan van de Universiteit van Haifa. "Als er een proces wordt opgestart met een wens voor democratie, dat vervolgens wordt overgenomen door radicalen, dan kan het resultaat van het proces wel eens slechter zijn dan dat je aan het begin had."
Als Egypte de vrede met Israël daadwerkelijk inruilt voor een conflict dan krijgen de Israëliërs te maken met een leger met westerse wapens dat aan de kant van Israëls vijanden staat, zo vreest Israël. Bovendien verzwakt daardoor de positie van westers gezinde landen als Saudi-Arabië en Jordanië.
Op de korte termijn heeft volgens de voormalige Israëlische generaal Yaakov Amidror een eventuele herroeping van de vrede ook gevolgen: Israël zal te maken krijgen met een toename van de smokkel vanuit de Sinaïwoestijn naar de Gazastrook. Nu nog blokkeren beide landen de import van goederen door inwoners van de Gazastrook, maar volgens Amidror proberen ze na het herroepen van de vrede 'alles binnen te krijgen, wat ze voorheen niet binnen konden krijgen'.
Vooralsnog echter lijkt eerder het tegenoverstelde het geval. Door de onrust in Egypte is de Gazastrook juist nog meer geïsoleerd geraakt. De grensovergang tussen Gaza en Egypte, die enkele maanden geleden deels werd heropend, werd zondag door Egypte weer gesloten. Smokkelaars zeiden bovendien dat de aanvoer van goederen uit Egypte, waaronder goedkope brandstof, de afgelopen dagen fors is afgenomen.
Inwoners van de Gazastrook en leden van Hamas hopen dat een nieuwe Egyptische regering er toe zal leiden dat de blokkade wordt versoepeld. "Elke inwoner van Gaza wacht op een verandering aan Egyptische zijde, omdat Egypte de long is waardoor wij ademen", aldus een Hamas-lid.
Op de Westelijke Jordaanoever, waar de Palestijnse president Mahmoud Abbas aan de macht is, wordt met zorg gekeken naar de ontwikkelingen in Egypte. Abbas dreigt zijn belangrijkste Arabische beschermheer te verliezen als Mubarak aan de kant wordt gezet. De Palestijnse president heeft bij elke belangrijke beslissing de steun van Mubarak gezocht. Bovendien heeft hij vertrouwd op Egypte als bemiddelaar met Hamas.
Abbas heeft in het openbaar geen steun voor een van beide partijen in Egypte uitgesproken. Hij zei zaterdag slechts dat hij hoopt op een veilig en stabiel Egypte.
___________________________________________________________________________
De Arabische moed verdient een minder cynisch westers beleid
Het is alweer bijna zeven jaar geleden dat de Amerikaanse president George Bush in een toespraak de politieke hervorming van het Midden-Oosten eiste. Dat islam en democratie niet zouden samengaan, vond hij een onaanvaardbaar uitgangspunt. Hij meende dat Irak de regio zou tonen dat 'vrijheid de toekomst is van alle volkeren'.
Met het bombarderen van Irak was veel mis, maar niet met het streven naar meer vrijheid in het Midden-Oosten. Noch met de analyse van Bush dat het met democratie en leiderschap in de regio bedroevend was gesteld. Wat in de analyse van Bush ontbrak, was evenwel de erkenning dat de autoritaire regimes mede in het zadel bleven met hulp van de VS en Europa. Zo kreeg de Egyptische president Moebarak, wiens regime altijd een van de grootste ontvangers is geweest van financiële en militaire steun, vorige week nog een hart onder de riem gestoken van de VS. Of neem Tunesië, waar dictator Ben Ali zich tot het laatst warm gesteund wist door de Franse politieke elite.
Dergelijke steun is ingegeven door de wens de stabiliteit te handhaven. En het moet gezegd, stabiliteit is een groot goed in een regio met een explosief Israëlisch-Palestijns conflict, met bewegingen van moslimextremisten en met energiebronnen die cruciaal zijn voor onze welvaart. Maar die 'stabiliteit' heeft de bevolking de mogelijkheid ontnomen volwaardige burgers te zijn.
Inmiddels is niet Irak maar Tunesië het échte voorbeeld geworden. Niet buitenlandse interventie, maar binnenlandse opstand jaagt de ontwikkelingen aan. Ook de protesten in Egypte, Jemen, en Algerije hebben ongekende proporties aangenomen. In Egypte leek gisteravond het eind van Moebaraks tijdperk nabij.
Nu de Arabische demonstranten alsnog hun eigen rechten opeisen, zouden ook Europa en de VS hun eigen beleid moeten herijken. Dat is ooit ook met Latijns-Amerika gebeurd, waar junta's in het zadel werden gehouden uit angst voor links extremisme. Die herijking moet zich richten op het Midden-Oosten, maar ook op andere regio's. Zo heeft de EU vorige week een fout gemaakt door de Oezbeekse president Karimov met alle egards te ontvangen, hoe belangrijk diens land ook is voor gaswinning en transporten naar Afghanistan.
In de internationale betrekkingen zijn er weinig makkelijke oplossingen, en zal eigenbelang een hoofdrol houden. Maar de Arabische moed verdient een westers antwoord. En vooral minder cynisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten