‘Heldin’ Ahed Tamimi nam recht in eigen hand en wordt rechtmatig vervolgd

 

Photo by Haim Schwarczenberg.

 

Zestien jaar is ze, de Palestijnse Ahmed Tamimi. Monique van Hoogstraten schrijft in Trouw  over haar dat 'Tamimi tot een ware heldin van de Palestijnen is uitgegroeid'. Van Hoogstraten sluit zich hiermee kritiekloos bij de grote schare van Palestijnse en niet Palestijnse bewonderaars van Tamimi aan, want ze laat in haar stuk achterwege dat de daden van Tamimi strafbaar, of op zijn minst controversieel zijn. Bovendien is Tamimi, gelet op haar jeugdige leeftijd en achtergrond, in werkelijkheid eerder een tragisch figuur dan een heldin.

Recent schopte en sloeg Ahmed Israëlische soldaten en die confrontatie was zeker niet de eerste keer. Zij is al jaren geleden door haar vader Bassem tot het plegen van verzet tegen Israël aangezet. Vader Bassem wordt door Van Hoogstraten omschreven als 'een befaamd organisator van een wekelijks geweldloos protest' in zijn dorp Nabi Saleh, tegen de Israëlische nederzetting Halamish die land en water van het dorp zou hebben gestolen. Het daartegen in verzet komen door zijn dochter mag dan een heel groot deel van de wereldbevolking aanspreken, maar het slaan en schoppen van soldaten is in principe verboden. Nele Verlinden van het Centrum voor Global Governance Studies (KU Leuven) zegt in De Morgen over het recht zich te verzetten tegen de bezetter: "Dat staat zeker niet zo in de Conventie (van Geneve T.Tj) Het klopt wel dat soldaten een legitiem doelwit vormen in tijden van oorlog, in tegenstelling tot burgers die bescherming genieten. Maar wanneer burgers het heft in eigen handen nemen en geweld plegen, dan verliezen zij automatisch dat recht op bescherming."
Tamimi heeft duidelijk het heft in eigen hand genomen en geweld gepleegd en zal daarvoor moeten worden berecht. Gelet op haar leeftijd en achtergrond is het te hopen dat zij daarbij goed wordt opgevangen en haar straf educatief van aard zal zijn wat haar de gelegenheid geeft om een bredere en ook eigen visie op alles te kunnen ontwikkelen.

 

Tjalling

 

Artikel van Akkerman in Trouw gaat voorbij aan de realiteit

- Door Tjalling -

Stevo Akkerman schreef op 17 december een op het eerste oog mooi artikel in het katern Religie en filosofie van Trouw. Akkerman laat daarin Munther Isaac uitgebreid aan het woord komen. Munther Isaac is afkomstig uit de Palestijnse gebieden, rector van het Bethlehem Bible College en predikant in de evangelisch-lutherse kerk in Palestina. Isaac heeft op het eerste gezicht een genuanceerde kijk op de realiteit. Hij neemt ook het Oude Testament in de verdediging, wat opmerkelijk is voor een Palestijnse christen. Echter schijn bedriegt en bij nadere beschouwing komt helaas toch weer die venijnige ondertoon jegens Israël aan de oppervlakte. Die is ‘dat er op Bijbelse gronden nóóit een link zou mogen zijn naar exclusief recht van de joden op land’. Isaac daarover:

Land is nooit exclusief joods, islamitisch of christelijk, elk land is van God, en dus van iedereen.

Dat is een mooie uitspraak, maar in de praktijk niet te realiseren. Absoluut niet. Men kan goed leren van ervaringen uit het verleden, maar dat heeft Isaac op dit punt niet gedaan. Afwijzing van de stelling dat elk land van God is zou volgens Isaac de oorzaak zijn van het Israëlisch-Palestijns conflict. De werkelijkheid daarentegen, heeft ook al in een ver verleden geleerd dat er op de wereld geen veilige plaats was voor Joden. Er is immers tot op de dag van vandaag sprake van permanent antisemitisme. Aan het eind van de negentiende eeuw bijv. waren er zeer ernstige pogroms in Rusland waardoor veel Joden die daar woonden noodzakelijkerwijs moesten vluchten. Het waren deze pogroms die de directe aanleiding vormden voor het tot stand komen van het Zionisme. Tijdens het 5e Zionistencongres te Basel in 1901 werd het Joods Nationaal Fonds opgericht met het doel om Israël te ontwikkelen en leefbaar te maken ten behoeve van al zijn bewoners. De ontwikkelingen zijn sindsdien niet gestopt. Na de Balfourverklaring, de aanname door de VN van het verdelingsplan van Palestina eind 1947 en de daaropvolgende onafhankelijkheidsoorlog (voor de Palestijnen de Nakbah) resulteerde dit alles in het ontstaan van de Joodse staat Israël. Met dat laatste is Isaac, ondanks zijn schijnbaar genuanceerde houding, zeker niet blij. Daar komt dan ook zijn ergste venijn aan de oppervlakte. De Palestijnen zouden meer dan om mooie antwoorden vragen, een boycot van Israël willen. Die boycot is er al in de vorm van de Boycot, Desinvesteringen en Sancties (BDS). Anders dan wat de BDS over zichzelf zegt en Munther Isaac over de Palestijnse houding, zijn beide beslist niet geweldloos. De organisatoren van de BDS wijzen stelselmatig het bestaansrecht van Israël als Joodse staat af en de vele zelfmoordaanslagen van Palestijnse terroristen zijn ronduit gruwelijk.

Het is, zeker vanuit de locatie èn positie van Munther Isaac, heel gemakkelijk om te beweren dat elk land van God zou zijn. De werkelijkheid heeft heel wat anders geleerd en gelet op zijn artikel in Trouw heeft ook Akkerman daar kennelijk geen boodschap aan.

 

 

Israel-discussie op brievenpagina Trouw

In het protestants-christelijke Trouw wordt net als in  andere Nederlandse kranten regelmatig ruimte geboden aan lezers om hun opinie te geven over het Israëlisch-Palestijns conflict. Zo werd onlangs (18 aug.) ruimte gegund aan Albert Brandsma die - in een reactie op Willem-Gert Aldershoff - betoogde dat wij in het Westen voortdurend Israël onder druk willen zetten, terwijl er nauwelijks eisen worden gesteld aan de tegenpartij. Niet Israëls vijanden in de regio maar wij zijn eigenlijk de grootste vijanden van de Joodse staat, aldus Brandsma. Want Israël wordt gedemoniseerd, geboycot en geïsoleerd. Citaat: “De Palestijnen zien rustig toe hoe wij, de nazaten van de uitvoerders van de Holocaust en van degenen die te weinig deden om hun Joden te redden, Israël ondermijnen en murw beuken.”

Brandsma vervolgt verder met de vraag: “Zijn we daarmee antisemieten?” Om te antwoorden met: “Welnee! We gedenken jaarlijks Auschwitz, Ravensbrück en Bergen Belsen.” En hij noemt nog meer voorbeelden waaruit blijkt dat we dol zijn op dode Joden, maar “enig begrip en empathie voor de levende nakomelingen van de slachtoffers van de Holocaust kunnen we, zeventig jaren na de oorlog, niet meer opbrengen.”

Zelf scherm ik niet graag met de Sjoa als het gaat om het legitimeren van de historische rechten van Joden op Israël, wetend dat Joden een lange periode grotendeels weg waren uit dat gebied na de verwoesting van de Tweede Tempel door de Romeinen. Maar er hebben eigenlijk altijd Joden gewoond in dat gebied en er zijn ook steeds kleine groepjes Joden terug gekeerd naar het oude thuisland. Driemaal daags hebben Joden gebeden om terugkeer waarbij vertrouwd op de komst van de Masjiach (Messias) om hen voor te gaan. Toen die maar niet kwam en Joden na de gelijkberechtiging als uitvloeisel van de Franse Revolutie maar moeizaam burgerrechten kregen in Europa, en het antisemitisme gelijktijdig weer de kop opstak, namen de Europese Joden het heft in eigen hand en begon het politiek zionisme. De zionistische leiders hebben steeds via formele weg hun rechten bepleit, landaankopen gedaan en hebben zich aldus gevestigd in het oude thuisland dat door hen in ontwikkeling werd gebracht. Voor de heden ten dage steeds meer geldende gedachte dat Joden land hebben afgepakt van Palestijnen (“de oorspronkelijke bewoners”) bestaat eigenlijk geen grond. Er was nu eenmaal geen Palestijnse staat, het gebied was een Turks protectoraat en later Engelse mandaatgebied. Kom daar tegenwoordig maar eens om, Joden en in ieder geval Israëli’s worden weg gezet als dieven en zelfs moordenaars.

Het is moeilijk opboksen tegen dit soort ideeën die worden gevoed door het pro-Palestijnse kamp, ook door foute figuren uit Joodse kring.

Ik was dan ook benieuwd hoe zou worden gereageerd op het pro-Israëlische verhaal van Brandsma. De tweede antireactie was doortrapt van aard. Jan van der Kolk uit Voorburg (Trouw 20 aug.) stelde dat van Arabische en Palestijnse zijde bij voortduring vredesvoorstellen waren gelanceerd maar dat de wereld al jaren wacht op een vergelijkbaar gebaar van Israël. (Iemand met diezelfde naam is nauw betrokken bij de Kaïrosgroep, Palestijnse christenen die fel anti-Israël zijn en op de keeper beschouwd ook anti-Joods, want ze stellen o.a. dat Joden niet meer Gods volk zijn, omdat christenen die plaats hebben ingenomen en Joden/Israëli’s daden verrichten die een gruwel zijn in Gods ogen.)

Dat zette me aan tot het schrijven van een kort ingezonden stuk waarin werd betoogd dat tal van Israëlische leiders verregaande vredesvoorstellen hebben gedaan, zoals Barak, Sharon en zelfs Netanyahu. Olmert ging misschien nog wel het verst door een deling van Jeruzalem aan te bieden naast de gebieden die Israël in bezit kreeg na de zesdaagse oorlog met grenscorrecties.

Trouw heeft mijn stukje niet geplaatst, terwijl het verhaal van Van der Kolk bol stond van onwaarheden. In plaats daarvan koos men voor meer algemene reacties in de trant van: wordt het niet tijd om minder te focussen op het Israëlisch-Palestijnse conflict want er zijn toch ergere conflicten in de wereld? Waarna een reactie kwam die neerkwam op: men wil geen onevenredige aandacht voor Israël om critici de mond te snoeren. De laatste in die reeks betoogde dat de  druk op Palestijnen naast druk op Israël weinig zin heeft, omdat Hamas zijn eigen gang gaat en de Palestijnse Autoriteit weinig in te brengen heeft.

Redacties hebben het niet makkelijk met de stroom van pro-Palestijnse en pro-Israëlische bijdragen, maar één ding hoort steeds voorop te staan: als ingezonden stukken pertinente onjuistheden bevatten, zoals het stuk van Van der Kolk uit Voorburg dan moet ruimte worden gegeven aan tegenreacties. Dat dit niet gebeurt, wijst op een zeker onvermogen om de reacties naar inhoud te beoordelen. Journalistiek is geen makkelijk vak.

---

Mijn niet geplaatste brief:

Jan van der Kolk (Opinie 20 augustus jl.) verwijt Albert Brandsma die eerder een opiniestuk over Joden en Israël instuurde dat hij geen kranten leest. Vervolgens geeft Van der Kolk voorbeelden van Arabische vredesvoorstellen en stelt dat er geen vergelijkbaar gebaar van Israël is geweest. Wat krijgen we nou? Van der Kolk is kennelijk niet verder gekomen dan de krantenkoppen want anders had hij geweten dat van Israëlische zijde talloze malen, al vanaf 1948, verregaande voorstellen zijn gedaan om tot vrede te komen. O.a. Barak, Olmert, Sharon en zelfs Netanyahu hebben allerlei belangrijke vredesvoorstellen gedaan. Maar het loopt elke keer stuk op  de eis om Palestijnen uit het buitenland massaal toe te laten tot de staat Israël, wat het demografisch einde betekent van Israël als Joodse staat. De Arabische en Palestijnse initiatieven waar Van der Kolk hoog over opgeeft zijn om die reden door Israël niet opgepakt.

Harry Polak  Amsterdam

 

Haatmisdaden in het Heilige Land (IMO)

 

 

Haatmisdaden in het Heilige Land

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/03/04/haatmisdaden-in-het-heilige-land/  

= IMO Blog =   

Dagblad Trouw berichtte afgelopen zaterdag weer behoorlijk negatief over Israel. Sander Becker schreef een stuk over de vernielingen die Joodse extremisten aanbrengen in kerken en moskeeën. Hij schrijft:

Meestal zijn Palestijnse moslims het slachtoffer. Zo ging er woensdag nog een moskee in vlammen op, vlakbij Betlehem, op de bezette Westelijke Jordaanoever. Maar ook christelijke doelen gelden als legitiem. De filosofie is eenvoudig: alles wat niet Joods is, moet uit het beloofde land weg.
Haatmisdrijven van kolonisten zijn de laatste jaren aan de orde van de dag. Het aantal lekgestoken banden, uit de grond gerukte olijfbomen en gemolesteerde priesters is niet meer te tellen. In mei vorig jaar, na het bezoek van paus Franciscus aan Israël, vloog er nog een kerk in brand. In 2013 sloegen vandalen het Ottomaanse tegelwerk kapot bij het graf van koning David, ook op de berg Zion. Zo verdwenen op die plek de laatste islamitische sporen. Later dat jaar werden er grafstenen vernield op een protestants kerkhof op dezelfde berg.

Becker vergeet dat het om een kleine groep extremisten gaat, en suggereert hier dat kolonisten dagelijks erop uit trekken om de boel kort en klein te slaan. Het is heel triest dat dit soort zaken gebeuren, en in Israel zelf is de verontwaardiging erover dan ook groot. Er wordt bovendien steeds harder tegen opgetreden in Israel, zo lees ik bij het CIDI:

De Israelische justitie treedt te slap op, was vooral toen dit soort aanvallen begonnen de kritiek. De laatste tijd echter krijgen de daders, als zij worden gepakt, fikse straffen en hoge boetes – veel hoger dan in Nederland worden gegeven voor vergelijkbare misdrijven. De hoogste straf tot nu toe (30 maanden onvoorwaardelijk cel) werd in december vorig jaar opgelegd aan tieners die auto’s in een Arabische wijk hadden beklad.

Maar heel vaak wordt er geen dader opgespoord en berecht. Veel politici willen dit soort misdrijven daarom officieel benoemen als terrorisme, wat de mogelijkheden om ze aan te pakken zou vergroten.

Ruim een week voor deze brandstichtingen werd bekend gemaakt dat het aantal ‘price tag’-incidenten in 2014 met 45% was gedaald, van 92 in 2013 naar 51 in 2014. Of deze daling een gevolg is van de strengere aanpak, is moeilijk te zeggen.

Dit had natuurlijk allang als terrorisme moeten worden aangepakt, tenminste waar er ook geweld wordt gebruikt en dingen vernield.

Erekat

Becker suggereert echter dat Israel er nauwelijks tegen optreedt, en dat is pertinent onjuist. In zijn artikel nauwelijks een woord over Israels reactie en het feit dat dit zeer serieus wordt genomen. In een half zinnetje wordt gezegd dat de laatste brandstichting in een abdij breed werd veroordeeld in Israel om daar direct achteraan beroepsleugenaar Saeb Erekat te citeren die zegt dat:

…de brandstichtingen in de abdij en de moskee het werk waren van “Israëlische terroristen, beschermd door een overheid die het exclusieve recht op dit land claimt”.

De overheid zou stilletjes gedogen dat jonge kolonisten zich afreageren op niet-Joodse doelen. Dit zou aansluiten bij het streven om Israël exclusief te definiëren als ‘Joodse staat’, en ook bij de overheidssteun voor de uitbreiding van de nederzettingen.

Officieel treedt de politie op tegen de daders. Maar dat heeft niet voorkomen dat de aanvallen een bijna vertrouwd onderdeel zijn geworden van het dagelijks leven in bezet gebied. “Er loopt hier op de berg Zion geen monnik rond die nog niet bespuugd is”, verklaarde een woordvoerder van een plaatselijke kerk onlangs in de Israëlische krant Ha’aretz. “Het hoort zo langzamerhand bij de functieomschrijving.”

Het is niet duidelijk of de tweede alinea Erekats mening geeft of dat Becker dit zelf zo ziet. Het is in elk geval een totaal ongefundeerde aantijging. Het voorstel (dat het overigens niet heeft gehaald) om Israel als Joodse staat te definiëren is nooit bedoeld geweest om niet-Joden eruit te gooien of hun rechten te ontnemen. Als Sander Becker dit als eigen visie heeft opgeschreven, is dat ronduit schandalig. Wanneer het bedoeld was als uitleg van Erekats mening, had dat er duidelijker mogen staan, met de disclaimer dat dit voorstel iets geheel anders inhoudt. Arabieren hebben in Israel gelijke individuele en politieke rechten; zij hebben niet dezelfde nationale rechten als Joden, zoals nationale symbolen die de staat gebruikt.

Helden

Vergelijk Israels omgang met extremisme van eigen bodem eens met hoe de PA, PLO en Fatah omgaan met Palestijns terrorisme. Zij bestraffen dit niet, integendeel. Daders van dodelijke aanslagen zijn helden voor de PA, en men doet veel moeite veroordeelde terroristen in Israelische gevangenissen vrij te krijgen. Ze worden geëerd op scholen en in de media, en de gevangenen in Israel zijn voor de Palestijnen een heel belangrijk symbool. Vandaar dat Israel bij onderhandelingen vaak gevangenen vrij moet laten, en Abbas daar continu op hamert. En vandaar dat zij een maandelijkse uitkering krijgen van de PA, waarvan de hoogte afhangt van de gevangenisstraf en de ernst van hun misdrijf, pardon, heldendaad. Israel is dit al jaren een doorn in het oog en vraagt de EU en de VS om te eisen dat de PA hiermee ophoudt. Ook in Nederland brengen pro-Israel groeperingen dit met enige regelmaat naar voren, waarna de politiek niks verandert en de PA haar steun blijft ontvangen. Jodenhaat is in Arabische en Palestijnse media aan de orde van de dag, en een groot deel van de bevolking gelooft in de meest idiote complotten over Joodse almacht, het verspreiden van ziektes, rampen en ongedierte door Joden, het veroorzaken van overstromingen en zelfs de tsunami werd aan de zionisten geweten. Ook op scholen leren Palestijnse kinderen dat Joden onbetrouwbaar en minderwaardig zijn en geen enkel recht hebben op het land tussen de rivier en de zee.

Israel daarentegen bestraft geweld tegen Arabieren en vernielingen van hun eigendommen. Toen vorig jaar een Arabische jongen door Joodse extremisten in brand werd gestoken (uit wraak voor de moord op drie liftende tieners op de Westbank) was iedereen in Israel geschokt. Geweld door extremisten wordt vrijwel unaniem veroordeeld. Dat priesters dagelijks worden mishandeld en monniken continu bespuugd lijkt dan ook nogal overdreven.

Horen zeggen

Het artikel noemt als enige bronnen voor de best vergaande aantijgingen, de al vaker op leugens betrapte Erekat en “een woordvoerder van een plaatselijke kerk” die in Haaretz werd geciteerd. Ikzelf sprak diverse Joden die vaker bij Davids graftombe en andere heilige plaatsen zijn geweest waar zowel Joden als christenen komen, en die zeggen het nooit te hebben gezien en er niks over te hebben gehoord. Ook dat is geen sterk bewijs, maar Trouw lijkt een heel artikel op een paar incidenten en veel ‘horen zeggen’ te baseren. De brandstichting afgelopen donderdag was ernstig, maar het is geen professionele journalistiek een dergelijk artikel vol ongefundeerde beweringen daaraan op te hangen.

Extreme kolonisten slaan overal in bezet gebied toe. Maar de laatste tijd strijden ze vooral voor de berg Zion. De afgelopen dagen begonnen ze een postercampagne waarin ze ervoor waarschuwen dat het graf van koning David op de berg in christelijke handen dreigt te vallen. Het gerucht gaat dat het beheer van de tombe – waar volgens de overlevering het Laatste Avondmaal heeft plaatsgehad – zou worden overgedragen aan het Vaticaan. Dit vermoeden leidde vorig jaar al tot demonstraties en oproepen om christenen aan te vallen. De posters, met opruiende teksten tegen christelijke instellingen en linkse partijen, borduren op dat thema voort.

Beckers bevooroordeeldheid blijkt ook uit het feit dat hij suggereert dat de berg Zion in bezet gebied ligt. Deze ligt echter binnen de Groene Lijn en valt dus onder Israel. Overigens is de (vermeende) graftombe van David niet dezelfde plek als de (vermeende) Avondmaalzaal; het gaat om verschillende ruimtes in hetzelfde gebouw.

Dat men er niet blij mee is dat -nog meer – heiligdommen en gebouwen onder het Vaticaan zouden komen te vallen, kan ik wel begrijpen. Het Vaticaan is niet echt pro-Israel te noemen, en er wordt al decennia gesteggeld over het beheer van heilige plaatsen in Jeruzalem. Natuurlijk zijn oproepen tot geweld op geen enkele wijze te rechtvaardigen, maar ik vraag mij af hoe groot de groep is die daarvoor pleit.

Bezwaarlijk is vooral het feit dat dit artikel, en geen enkel artikel in Trouw, ooit melding maakt van Palestijns geweld tegen Joden, buiten de grotere dodelijke aanslagen. Stenengooien door Arabieren naar Joden, hun bussen en auto’s, is minstens zo dagelijks als het geweld en de pesterijen door extremistische Joden. Wanneer Israeli’s, of toeristen die er Joods uitzien, in een Arabische wijk van Jeruzalem verdwalen, kunnen ze soms ternauwernood ontkomen aan deze straatterreur van Arabische jongeren. Veel wegen door bezet gebied zijn via netten beschermd tegen het gooien van stenen.

Afgelopen dagen kwam ik, geheel toevallig, twee berichten tegen die ik hieronder in vertaling weergeef, ter illustratie. Als je er bewust naar gaat zoeken kom je een veelvoud hiervan tegen. Maar wanneer de ‘zwakkere en onderdrukte’ Palestijnen Joden aanvallen, molesteren, bedreigen, of synagoges vernielen, is het niet interessant voor een krant als Trouw. Het past niet in het plaatje dat men heeft van het conflict en daarom wordt het niet vermeld. Mensen zouden nog eens gaan denken dat het om een complexe zaak gaat waar beide partijen schuldig zijn en extremisten elkaar het licht in de ogen niet gunnen.

Ratna Pelle

~~~~~~~~~~~~~

Haatmisdaad

Het is geen moskee en daarom hoor je er geen kwart woord over.
In de nacht tussen vrijdag en zaterdag werd er “dood aan de Joden” gekladderd op de muur van de Josef Hama’arvi synagoge in de Miriam Hanevia-straat in Ramla.

Een buurman uit de straat heeft de politie op de hoogte gebracht.
Er kwam een agent die wat foto’s heeft gemaakt van de graffiti die met grijze spray waren aangebracht en vertrok weer. Later werden de graffiti met verf die op de muur werd gesmeerd, gewist.

Zoals men zich herinnert, verleden week werd er beweerd dat een moskee in Kfar Jaba in brand werd gestoken. Zeer snel kwam er een mededeling van de politie over de misdaad en dat agenten van de afdeling van nationalistische misdaden naar de plaats waren gekomen om bevindingen te verzamelen.

Echter gebeurt zo iets tegen Joden, dan hoor je er geen half woord over.
(Foto van Chezzi Yechezkel) http://www.0404.co.il/post/24217

~~~~~~~~~~~~~

Zie wat onze soldaten mee maken in de Stad van David.

Zie wat onze soldaten dagelijks mee maken in de Stad van David (Siluwan) bij Jeruzalem en in veel andere plaatsen.

Zo zag het er vanochtend uit in de Stad van David nadat een minderjarige Arabische jongen stenen gooide naar de auto van beveiligers, zonder enige vrees, want hij is goed op de hoogte van het beleid van Israel wat reakties aangaat. Het is ergerlijk dat Israel heeft geleerd dit soort incidenten te slikken.

Soms worden de minderjarige jongelui gepakt en weer vrij gelaten zonder enige straf en de weg naar meer aanslagen met stenen is zeer snel.

https://www.youtube.com/watch?v=SdgZCZddNFM

 

Trouw zuur over stopzetten doorbetaling belastinggeld aan Palestijnen

 

- Door Tjalling - 

`Woedend Israël draait geldkraan dicht’, zo kopt Stevo Akkerman in Trouw op afgelopen 5 januari. Door zich te melden als lid van het Internationale Strafhof zouden de Palestijnen een open zenuw hebben geraakt bij hun Israëlische tegenstander.

Logisch dat die open zenuw is geraakt; deze eenzijdige stap van Palestijnse kant is tegen de afspraken van de Oslo Akkoorden. Daarin staat o.a. dat de Israëli's noch de Palestijnen unilaterale stappen mogen ondernemen die de status van de bezette gebieden veranderen*. Bovendien is men in Israël van mening dat deze stap vooral is bedoeld om Israël in een kwaad daglicht te zetten.

Premier Netanyahu heeft per onmiddellijk de doorbetaling van belastinggeld aan de Palestijnen stopgezet, waardoor het Palestijnse Bestuur zonder inkomsten komt te zitten. Akkerman ziet deze reactie als een 'collectieve straf'. Bij dit laatste wordt echter de nodige achtergrondinformatie achterweg gelaten. Directeur Esther Voet van het CIDI zei op 5 januari voor de microfoon van het Radio 1 programma `dit is de dag’ dat het natuurlijk een Pavlov reactie was van Netanyahu, waartegen veel politieke partijen in Israël en ook president Rivlin hebben geprotesteerd. Esther wees daarbij ook op het z.g. Paris Protocol. Het Protocol van Parijs regelt de economische betrekkingen tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit. Daarin staat ook dat wanneer de Palestijnen op de één of andere manier schulden hebben bij Israël, dan mag Israël die inhouden. De Palestijnen hèbben schulden bij Israël . Zij staan voor tientallen miljoenen in het krijt bij de Israëlische elektriciteitsbedrijven. Normaliter maakt Israël geen gebruik van dit recht, maar deze keer wel.

 

* Neither side shall initiate or take any step that will change the status of the West Bank and the Gaza Strip pending the outcome of the permanent status negotiations.

 

Joden toch echt een volk

 

Onderstaande brief aan Trouw is een reactie op een interview in die krant met Shlomo Sand, een Israelische historicus die ‘mythes’ over Joden en Israel onderuit wil halen, en die mythes zijn altijd heel populair in Nederland. Over het boek van Sand is eerder o.a. op IMO Blog geschreven.

 

--------------------------------------------------------------

 

Joden toch echt een volk

 

Shlomo Sand ziet het Joodse volk als een fictie, ontstaan in de 19e eeuw (Trouw, 20 oktober). Toen kreeg het Joodse nationalisme inderdaad een impuls door het ontstaan van natiestaten, zoals Italië, Duitsland enzovoort. Het idee dat er eerder geen sprake was van een Joods volk met een eigen cultuur is bizar. In de Romeinse tijd toen de Tweede Tempel werd verwoest, waren er al Joodse gemeenschappen buiten Judea, o.a. in Rome en Alexandrië. En later in het Rijndal. Toen de Kruistochten begonnen, werden deze Joden uitgemoord en velen vluchtten naar Oost-Europa. Joden in de Middeleeuwen werden verbannen uit Engeland, Frankrijk en Spanje. Ook in de Arabische wereld ontstonden buiten Judea al vroeg belangrijke Joodse gemeenschappen, die waren geen Europese uitvinding. Dat Sand zichzelf niet als Joods wil zien, is zijn keus. Laat hij anderen daar niet mee lastig vallen en de geschiedenis naar zijn hand zetten.

Harry Polak Amsterdam

 

Israëlische wapens 'getest op Palestijnen'? (IPI)

 

 

Israëlische wapens ‘getest op Palestijnen’?

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/09/30/israelische-wapens-getest-op-palestijnen/

 

- Door Tjalling. –

Op 10 september verscheen in Trouw een artikel van Sander Becker waarin werd gesteld dat Israëlische wapens “in de praktijk ‘getest’ zijn op Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook”. Terwijl het na de afgelopen Gaza oorlog langzaam is doorgedrongen dat de praktijken van Hamas mede debet waren aan het hoge aantal burgerdoden in Gaza, moest er desondanks weer een artikel worden gepubliceerd om hoe dan ook alles, maar dan ook alles, wat Israël doet verdacht te maken.

Aanleiding voor het artikel was de Nederlandse première van de documentaire The Lab die is gemaakt door de Israëlische filmmaker Jotam Feldman. In deze documentaire onderzoekt Feldman een mogelijke interactie tussen de Israëlische wapenindustrie en de politiek van het land, de economie en militaire besluitvorming. Feldman ging bij het maken van zijn documentaire echter uit van een veronderstelling, en ja die zal toch op de een of andere manier moeten worden aangetoond. In elk geval reden genoeg voor Sander Becker om een artikel hieraan te wijden.

Amorele conclusie

Feldman concludeert dat ‘de Israëlische wapenindustrie bloeit als nooit tevoren. Buitenlandse klanten staan in de rij, vooral omdat Israëlische wapens in de praktijk ‘getest’ zouden zijn op Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook’.

Becker weerlegt die conclusie niet. Dit is vreemd, want een bewering als ‘in de praktijk getest op Palestijnen’ is onjuist en zelfs amoreel. Hier had op z’n minst een kritische noot bij moeten worden geplaatst. Israël moet zich verdedigen tegen terroristisch geweld en daarbij vooral de eigen burgers beschermen, en tegelijkertijd zoveel mogelijk voorkomen dat onschuldige Palestijnen getroffen worden. Het richt zijn militaire acties dan ook op militaire doelen zoals wapenopslagplaatsen en commandocentra van Hamas, en daarnaast de communicatiemiddelen en infrastructuur (waaronder de tunnels) die voor terreur worden gebruikt. Problematisch is dat Hamas c.s. opzettelijk vanuit dichtbevolkt gebied opereren en daar ook hun wapens opslaan, waardoor het aantal slachtoffers bij Israëlische aanvallen groter wordt.

Er is veel aandacht in de media voor de militaire campagnes die Israël noodzakelijkerwijs moet voeren, waarbij vaak het accent wordt gelegd op het hoge aantal slachtoffers onder burgers. Ondanks hetgeen in veel mediaberichten wordt gesuggereerd slaagt Israël er vrij goed in om het aantal burgerslachtoffers beperkt te houden, maar elke dode is er één te veel en wordt door Hamas zelfs als weerzinwekkend propagandawapen gebruikt tegen Israël. Los van onheuse imagoschade is het zeker de bedoeling van Israël om het aantal onschuldige slachtoffers zoveel als mogelijk is te beperken. Het ligt dan ook voor de hand om bij het ontwikkelen van wapens en gevechtstechnieken dit belangrijke doel te verwezenlijken.

Gaza oorlogen

Tijdens de afgelopen drie Gaza ‘oorlogen‘ (de tweede was een beperkte campagne) kwamen er aan Palestijnse kant aanzienlijk meer burgers om het leven dan aan Israëlische zijde. Israël doet er alles aan om zijn burgers te beschermen en investeert in bijvoorbeeld een heel duur raketafweersysteem, een waarschuwingssysteem en tal van schuilplaatsen voor haar burgers. Hamas daarentegen heeft nooit geld geïnvesteerd in schuilkelders en schiet raketten af ten midden van burgervoorzieningen, zoals huizen, scholen en moskeeën, waardoor de burgers tot een menselijk schild worden gemaakt. Dit verklaart voor een groot deel het verschil in aantal doden aan beiden kanten, naast het evidente verschil in vuurkracht. Het hoeft geen betoog dat als Israël op burgerdoden uit zou zijn, het een veelvoud aan slachtoffers zou kunnen maken met enkele bombardementen, maar het probeert deze juist te voorkomen.

Daarbij moet worden opgemerkt dat de cijfers over het aantal burgerdoden aan Palestijnse kant onbetrouwbaar zijn. Kortom, het is onjuist om te stellen dat Israëlische wapens ‘in de praktijk worden getest op Palestijnen’. Ze hebben wel hun effectiviteit in de praktijk bewezen door het uitschakelen van militaire doelen met een minimaal aantal burgerslachtoffers (hoe wrang dat ook klinkt voor de nog vele onschuldige slachtoffers).

Lucratief

Israël zou veel geld verdienen aan de wapenindustrie. Maar liefst 20 procent van alle Israëlische export zou nu van militaire aard zijn en de verkoop van militair materieel en kennis aan het buitenland zou zo’n 5,5 miljard euro per jaar opbrengen. De bron waaruit deze informatie komt wordt overigens niet genoemd. Maar als we aannemen dat de wapenindustrie inderdaad geld opbrengt, dan staat daar tegenover het hoge defensiebudget, wat voor een groot deel opgebracht moet worden door de Israëlische belastingbetaler. Israël krijgt 3 miljard dollar jaarlijks van de VS op een defensiebudget van ruim 15 miljard dollar, 1900 dollar per inwoner. Er wordt dus niet alleen aan wapenindustrie verdiend. Overigens kostte deze oorlog Israël minstens 2,5 miljard dollar (experts schatten zelfs 3 tot 4 miljard). Maar Feldman houdt het erop dat het moreel twijfelachtig is wanneer een land zoals het zijne drijft op wapens die in de praktijk zijn getest.

Bezetting werkelijke oorzaak van amok

Hoe omstreden het verdienen van geld aan wapenindustrie ook moge zijn, het komt overal op onze planeet voor, ook in de westerse landen. Het bezwaar van Feldman kan dan ook niet genoemd worden als specifiek gericht op Israël. Iedereen die streeft naar een betere wereld schuwt immers wapengebruik. De diepere reden waarom Sander Becker publiceerde over The Lab zal hoogstwaarschijnlijk verband houden met de bezetting.

De Israëlische oud-generaal Joaf Galant, het brein achter de Gaza Oorlog van 2008-2009, had opgemerkt dat Westerse landen Israël toen veroordeelden vanwege ‘de vele burgerslachtoffers’. Maar na afloop van de oorlog stuurden volgens Galant diezelfde landen hun militaire experts, om van Israël te leren hoe het ‘zo weinig burgerslachtoffers’ had kunnen maken. Galant noemt dit een huichelachtige houding. Daar is Feldman het mee eens, maar om een andere reden: hij vindt dat de westerse landen door Israëlische wapens te kopen de bezetting legitimeren. En dat is natuurlijk waar het werkelijk om gaat, de bezetting. Die zou dè oorzaak zijn van alle ellende en dat zal, hoe dan ook, telkens weer moeten worden aangetoond. Er is altijd wel een aanleiding te vinden, in dit geval de première van The Lab, om met behulp van eenzijdige uitlegkunde en retoriek een artikel te produceren om maar weer eens te ‘bewijzen’ hoe verkeerd die bezetting is. Veel publicaties in Trouw en ook in andere mainstream media, die direct of indirect verband houden met de bezetting, doen mij denken aan een soort van eindeloos herhalen. Varieer alleen een beetje met de manier waarop het gebracht wordt en dan is succes verzekerd! Echter wanneer er steeds weer naar een wijze wordt gezocht om feiten uit te kunnen leggen in het nadeel van Israël, dan slaat zo’n herhaalreeks om in amorele publicatie.

The Lab ging op afgelopen 10 september in première in De Balie te Amsterdam, in aanwezigheid van de filmmaker. De première is georganiseerd door de Universiteit van Amsterdam en Gate48, een platform voor Nederlandse Israëliërs die de bezetting afkeuren.