zondag 20 mei 2012

`Ik hoop dat ze het redden na jaren eenzame opsluiting'

Abeer Baker, advocate van de Palestijnse hongerstakers, over het akkoord met Israël.

Op vrijdag 18 mei is er naar aanleiding van het akkoord tussen Israël en de Palestijnse hongerstakers in de Trouwkrant een artikel verschenen waarin Laurens Samsom vragen stelde aan mensenrechtenadvocate Abeer Baker, die tientallen Palestijnse gevangenen in hongerstaking juridisch heeft bijgestaan. Het interview zelf ging vrijwel alleen over de positie van deze Palestijnse gedetineerden waarvan Baker hoopt dat ze het zullen redden na jaren van eenzame opsluiting. Er werd echter volledig voorbijgegaan aan de redenen van hechtenis. Alsof Israël lukraak mensen gevangen zou zetten.

 

Het is opvallend dat er in een apart stukje van het artikel informatie is te lezen over de in Israël geboren en getogen Arabische Abeer Baker zelf, waarin ook wordt gemeld dat haar Palestijnse familie tijdens de stichting van de staat Israël werd verjaagd. Daar moeten we het dan mee doen, want er wordt verder geen letter besteed aan hoe het allemaal werkelijk ging tijdens de onafhankelijkheidsoorlog van Israël, waarbij de Israëli's na de stemming van de VN meteen door Arabische legers werden aangevallen en Arabische leiders de bevolking opriepen te vluchten. In 2011 verscheen onder haar eindredactie het boek:` Dreiging: Palestijnse politieke gevangen in Israël', waarin Palestijnse gevangen uitgebreid aan het woord komen. De titel van dit boek sluit overigens goed aan op de strekking van het vraaggesprek. Baker wilde daarin namelijk duidelijk maken dat de hongerstaking een goed politiek middel bleek om Israël onder druk te kunnen zetten.

Gelet op de inhoud van het interview zou het correct zijn geweest om ook een apart stukje van het artikel te besteden aan informatie of toelichting over de Israëlische redenen voor het gevangenzetten in isoleercellen of in administratieve hechtenis vast te houden. Maar bij Trouw vindt men het kennelijk correct om alleen de Palestijnse kant te belichten, waardoor ook dit artikel weer eens een erg eenzijdig epistel is geworden.

 

De indruk die werd gewekt was dat de Palestijnse hongerstakers onder vaak erbarmelijke omstandigheden met vreedzame middelen een goed akkoord met Israël hadden gesloten. Maar de gedetineerden zelf zijn lang niet zo vreedzaam als Baker beweert en de Israëlische gevangenissen voldoen aan de internationale minimum eisen. Dat kan beslist niet worden gezegd van gevangenissen in buurlanden van Israël zoals bijvoorbeeld Syrië en Saoedi Arabië waar gevangenen worden gemarteld. 

 

Uit de antwoorden die Baker geeft op de vragen blijkt inderdaad dat zij enkel en alleen oog heeft voor haar cliënten. Ze somt aan de hand van een anoniem voorbeeld op hoe slecht het met een in eenzame hechtenis zittende man is. Het is voor Baker wellicht haar plicht om namen achterwege te laten, maar haar cliënt is zeker niet onschuldig. De reden van eenzame opsluiting is vooral omdat er vanuit Israëlische  gevangenissen terreurdaden of aanslagen werden voorbereid. Bovendien zijn bijna alle 1600 Palestijnse hongerstakers na een proces veroordeeld voor terroristische activiteiten. En van die 1600 was er maar een klein deel wat in administratieve hechtenis werd gehouden, namelijk ruim 300 mensen. Uit het interview blijkt dat niet. Baker zegt dat ze niet weet waarom mensen in administratieve hechtenis vastzitten. Dit is niet juist. In zo'n geval worden mensen gevangen genomen die ervan verdacht worden een veiligheidsrisico te zijn, wat ze wel te horen krijgen. Baker geeft toe dat Israël de eisen van de Palestijnse hongerstakers deels heeft ingewilligd. Ze ziet dit als een politieke overwinnig en noemt als voorbeeld hoe het met Khader Adnan was gegaan die al eerder was vrijgekomen. Maar ze zwijgt over het feit dat Adnan mensen opriep tot het plegen van zelfmoordaanslagen op onschuldige Israëli's. Onder de gevangenen zijn er ook mensen met een belangrijke politieke status. Hierbij noemt Baker wel namen; Marwan Bargoeti en Ahmed Saadat, die om hun belangrijke positie door hun medegevangenen vaak worden geconsulteerd. Dat moge dan zo zijn, maar Baker zegt weer niets over de reden van hun hechtenis. Ahmed Saadat werd uiteindelijk door Israël veroordeeld omdat hij de hoofddader is achter de moord in 2001 op de Israëlische minister van Toerisme, Rehavam Ze'evi en om zijn lidmaatschap van het Volksfront voor de bevrijding van Palestina PFLP, een seculier, extreem-linkse Palestijnse groepering, die vooral bekend is geworden door de vliegtuigkapingen in de jaren zeventig van de 20e eeuw. Ook Marwan Bargoeti is bepaald niet onschuldig. In 2004 veroordeelde een Israëlisch hof hem voor vijf moordaanslagen.

 

Baker is weliswaar blij met het bereikte akkoord, maar ze houdt wel slag om haar arm. De herwonnen menselijke waardigheid zou volgens haar kunnen komen te vervallen wanneer Hamas, na Gilad Shalit, een andere Israëlische soldaat zou ontvoeren of het geweld tussen Palestijnen en Israëli's opnieuw gaat escaleren. Dat is wel heel erg vanuit één richting geredeneerd. Het schijnt of de Palestijnse partij steeds weer het slachtoffer is van Israël terwijl de Palestijnen zelf vaak als eerste ongeoorloofd geweld gebruiken. Nogmaals, zo'n advocate kan maar voor één partij kiezen. Maar een landelijk dagblad hoort dat niet te doen. Er is hier immers helemaal geen aandacht besteed aan de Israëlische invalshoek. Daarom is ook dit artikel een triest voorbeeld van slecht afgewogen journalistiek wat een onvolledig beeld geeft en de lezers misleidt.  

 

Tjalling Tjalsma.

 

Bronnen:

http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/nieuws/article/detail/1133605/2009/01/02/Marwan-Bargoeti.dhtml

 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Volksfront_voor_de_Bevrijding_van_Palestina